“ไปไหนมาทูนหัว...”
แองเจลล่ายังไม่ทันได้สอดร่างเข้าไปในผ้าห่มเลย คนตัวโตที่หล่อนคิดว่าหลับอยู่ก็ตวัดแขนมารัดร่างของหล่อนเอาไว้แน่น พลางปากร้อนผ่าวก็ตามลงมาจูบใบหน้าของหล่อนอย่างคิดถึง ท่าทางของบาร์ซาร์เหมือนรักหล่อน ท่าทางของเขาเหมือนกับสนิทเสน่หาหล่อนอย่างมาก แต่ทำไมคำพูดของเขาถึงได้ตรงกันข้ามกับการกระทำนักหนานะ ตรงกันข้ามจนหล่อนเจ็บปวดหัวใจไปหมด
“หม่อมฉันไปเดินเล่นมาเพคะ...”
“เดินเล่น?”
คนตัวโตที่หลับตาพรมจูบดวงหน้าของหล่อนอยู่ชะงัก และลืมตาขึ้นมอง นัยน์ตาสีนิลระยิบระยับของเขาเต็มไปด้วยความกังขา
“กลางค่ำกลางคืนแบบนี้เนี่ยนะ คุณไม่กลัวงูหรือไง” เขาเอ็ดตะโรใส่
แองเจลล่าน้ำตาซึม ไม่อยากให้เขาแสร้งทำเป็นห่วงใยแบบนี้เลย เขาไม่รักหล่อนก็ไม่จำเป็นต้องมาห่วงใยแบบนี้หรอก นี่คงเป็นเพราะกลัวพี่ชายของหล่อนจะว่าเอาสินะ หญิงสาวสะกดกลั้นความขมขื่นลงไปในอก ก่อนจะยิ้มออกมา หล่อนต้องยิ้ม ต้องทำให้
