แองเจลล่าเฝ้าชะเง้อมองหาฟาเดลมาตลอดเวลาทั้งแต่ถูกนำมากักขังเอาไว้ในคุกหลวงแห่งนี้ ตอนนี้ถึงแม้ว่าหล่อนจะมีทั้งผ้าห่มที่แสนจะอบอุ่น มีทั้งไฟสว่างๆ ที่ทหารพึ่งจะมาติดตั้งให้ แต่หัวใจของหล่อนก็ยังไม่คลายเศร้า มันยังขมขื่นทรมานเพราะไม่ได้เห็นหน้าคนที่หลงรักมานานข้ามวันข้ามคืน
“คงจะรอฝ่าบาทเสด็จมาหาสินะ”
เสียงแหลมเล็กที่เต็มไปด้วยความอิจฉาของผู้มาเยือนทำให้แองเจลล่าต้องหันไปมอง และก็ทำให้หล่อนได้รู้ว่าใครกันมาเยี่ยมหล่อนในยามวิกาลเช่นนี้
“ถ้าฉันจำไม่ผิด... คุณคือจาเมล่าใช่ไหมคะ”
จาเมล่าแสยะยิ้มหยัน มองแองเจลล่าอย่างดูแคลน “ใช่... ฉันจาเมล่าเคยเป็นพระคู่หมั้นของฝ่าบาท ก็เพราะเธอนั้นแหละนังตัวดี เธอทำให้ฝ่าบาทไม่เมตตาฉันอีก”
คนฟังอย่างแองเจลล่าถอนใจเฮือกใหญ่ “ฉันก็สงสารคุณนะ แต่คนที่น่าสงสารที่สุดคือตัวฉันต่างหาก ฉันไม่ได้สนใจในตัวขององค์ชายบาร์ซาร์เลย ฉันพยายามจะหนี พยายามทำทุกอย่างเพื่อไม่
