ห้องพักพื้นของนางเอกสาวปกคลุมไปด้วยความเงียบงัน ก่อนหน้านี้ไม่ถึงสิบนาที มารดาของเธอเพิ่งกลับไป สิ่งที่มารดาเธอทิ้งไว้มีแค่เพียงความเสียใจ
“ทำไมแกมันโง่แบบนี้ รู้ไหมว่ากว่าฉันจะเลี้ยงแกให้โตมาขนาดนี้ใช้เงินไปเท่าไหร่ พอตอนนี้ฉันต้องใช้เงินบ้างทำไมแกให้ไม่ได้”
“แม่คะ พราวให้แม่ไปมากเท่าไหร่ แม่เคยพอไหม เลิกลงทุนเสียที ยิ่งลงมันก็ยิ่งทำให้แม่และพราวจนลง แม่แค่อยู่เฉย ๆ พราวจะเลี้ยงแม่เอง”
“แกมันโง่ไม่มีหัวธุรกิจ โง่เหมือนพ่อแกนั่นแหละ”
“แม่เลิกว่าพ่อสักทีได้ไหม พ่อเขาไปสบายแล้ว”
“ใช่สิ ไปสบายแต่ทิ้งหนี้ไว้เท่าไหร่”
“พ่อทิ้งเงินประกันไว้ตั้งเยอะ ถ้าแม่รู้จักใช้ชาตินี้ก็ใช้ไม่หมดหรอก”
เธอไม่สบายแทนที่แม่จะเป็นห่วงเป็นใย แต่เปล่าเลย ทุกอย่างยังเป็นความผิดของเธออยู่ดี เธอหาเงินให้แม่ปีหนึ่งไม่ต่ำกว่าห้าสิบล้าน แม่เธอเอาเงินพวกนั้นไปลงทุนในหลาย ๆ อย่าง ส่วนมากเป็นธุรกิจที่กำลังจะล้ม
