"ฉันไม่มีอารมณ์"
"ฉันก็ไม่มี แต่ถ้าไปที่อื่นเธออาจจะตกเป็นข่าวได้" เท่านั้นแหละ วาเลนก็ถอดรองเท้าแล้วก้าวข้ามเชือกไปทิ้งตัวนอนบนเตียง ก่อนที่ผมจะขึ้นไปตามและล้มตัวนอนข้างๆเธอด้วย
"เมื่อกี้เธอรู้สึกผิดมั้ย?" ผมหันไปถามหญิงสาวที่เอาแต่มองเหม่อขึ้นไปบนเพดาน
"ไม่..."
"เธออยากให้น้ำอิงตาย?" ผมถามจบก็หันมองวาเลนอีกครั้ง แต่กลับได้คำตอบเป็นน้ำตา ที่ไหลช้าๆผ่านหางตาของเธอ
ปากแข็งนี่เอง...
"หลังจากที่เกาหลี นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเผชิญหน้ากับมัน มองตามันทีไรฉันเห็นแต่ความเย้ยหยันและภาพที่มันกับทิวไผ่กำลังจะทำระยำฉัน ฉันคิดว่าตัวเองเข้มแข็งแล้ว แต่พอเจอมันจริงๆฉันมันคนขี้ขลาด"
"ไม่หรอก...เธอเข้มแข็งขึ้นตั้งเยอะ"
"ถ้าวันนั้นฉันหนีออกมาไม่ได้ และไม่ได้เจอกับนายฉันคงตายทั้งเป็น ฉันเห็นใจคนที่จะทำร้ายฉันไม่ได้หรอก มันตายไปก็ดี ตายไปให้พ้นๆ ฮึกๆ"
"ฉันเข้าใจ" ผมดึงวาเลนมากอดไว้ จนเธอสะอื้นไห้ตรง
