หลังวางสายจากสมปอง ชยุตก็รีบรายงานให้ผู้เป็นนายทราบ อัครบดินทร์กำลังรับแขกที่เดินทางมาร่วมงานมีสีหน้าเคร่งเครียดทันที ตอนนี้ใจเขาแล่นไปหายลดาแล้วด้วยความเป็นห่วง ยิ่งชยุตรายงานว่ายลดาเอาแต่ร้องไห้ เขายิ่งห่วง แต่ก็ไม่สามารถทิ้งงานไปได้ในตอนนี้
“นายสั่งสมปองให้ดูแลยลดาอย่าให้คลาดสายตาเป็นอันขาดนะ”
“ครับนาย”
แม้จะยุ่งแค่ไหน อัครบดินทร์ก็หาเวลาเพื่อโทร.หาดวงใจของเขาจนได้ แทบจะไม่ต้องรอสาย ยลดาก็กดรับทันที และเสียงสะอื้นที่ได้ยินผ่านโทรศัพท์ก็บีบหัวใจเขายิ่งนัก
“คุณอัคขา แยมอยากไปหาแม่”
“ฉันรู้คนดี รอฉันหน่อยนะ เสร็จงานแล้วฉันจะรีบไปหาเธอทันที ฉันจะพาเธอไปหาแม่ด้วยตัวฉันเอง”
“แต่แยมอยากไปตอนนี้เลย แยมขอขับรถไปเองไม่ได้เหรอคะ”
“ไม่ได้” อัครบดินทร์ตอบโดยไม่ต้องคิด
“แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่ ไม่งอแงนะคนดี เชื่อฉันนะ ตอนนี้แม่เธออยู่ในมือหมอแล้ว ฉันเชื่อว่าท่านจะปลอดภัย แล้วฉันจะรีบพาเธอไปทันท
