“แกมาช้าไปครึ่งชั่วโมง”
สรวิชญ์ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา แล้วกล่าวออกไปอย่างแปลกใจเพราะปกติ อัครบดินทร์เป็นคนที่ตรงต่อเวลามาก
“ยลดาเพิ่งหลับ”
“โอ้โห นี่แกถึงขนาดต้องกล่อมน้องเขาให้หลับก่อนถึงจะออกมาหาฉันเลยเหรอวะ คนนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ”
“ก็ฉันพาเขามาเที่ยว แกจะให้ฉันทิ้งเขาไว้แล้วมานั่งดื่มกับแกเนี่ยนะ”
“เออๆ เข้าใจ ยามหลงก็แบบนี้แหละ ประคบประหงมเอาใจสุดฤทธิ์ แต่จะว่าไป คนนี้ก็อยู่กับแกมาปีกว่าแล้วนี่ ถามจริงเถอะ คนนี้ว่าที่แม่ของลูกหรือเปล่าวะ”
“คิดว่านะ”
“โอ้ว ยอมรับแมนๆ แบบนี้ ฉันคงต้องเตรียมตัดชุดเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวแล้วสิ”
“ก็คงอีกไม่นาน ขอเวลาอีกสักพักก่อน”
“เออ ถ้าแน่ใจแบบนั้นก็อย่าชักช้าล่ะ น้องเขาทั้งสวยทั้งเซ็กซี่แถมยังน่ารักอีก ขืนแกชักช้า ระวังหมาคาบไปแดก”
“หมาที่ไหนมันอยากกินลูกปืนก็ให้เข้ามาสิ”
“โอ้โห โหดซะด้วย”
“แล้วแกจะซักประวัติสำมะโนครัวฉันอีกนานไหม”
“ครับๆ ไม่ถาม
