บนเตียงใหญ่สองร่างนอนอิงแอบแนบชิดศีรษะเล็กๆ ของยลดาเกยอยู่บนอกของอัครบดินทร์ดังเช่นทุกคืน โดยมีวงแขนแข็งแรงโอบรัดร่างนุ่มไว้แนบแน่น
“คุณอัคขา” ยลดาเรียกด้วยน้ำเสียงออดอ้อนอย่างที่ใช้เป็นประจำเมื่อต้องการขออะไรบางอย่างจากเขา
“ว่าไงฮึ” อัครบดินทร์ก้มลงถามคนในอ้อมกอดและอดไม่ได้ที่จะฝังจมูกลงกับกลุ่มผมนุ่มสลวยอย่างเอ็นดู
“กลับกรุงเทพฯ แล้วแยมขอกลับไปเยี่ยมแม่กับพี่ยุได้ไหมคะ เพราะถ้าแยมเริ่มเรียนคอร์สทำเล็บคงไม่มีโอกาสได้ไปอีกนานเลย” ยลดาบอกพร้อมทั้งยกเหตุผลมาสนับสนุน เพราะหลังกลับจากเที่ยวคราวนี้เธอก็จะเริ่มเดินหน้าทำตามฝันด้วยการลองคอร์สเรียนทำเล็บ และเริ่มคุยกับสถาปนิกถึงรูปแบบของร้านที่อยากได้ โดยมีอัครบดินทร์ช่วยจัดหาบริษัทรับออกแบบตกแต่งภายในที่มีฝีมือมาให้ เธอมีหน้าที่แค่บอกความต้องการเท่านั้น
“อืม...” อัครบดินทร์นิ่งไปอย่างใช้ความคิดทำให้คนตัวเล็กที่รอลุ้นเงยหน้ามองเขาตาแป๋ว
“นะคะ
