ตลอดเวลาที่นั่งมาในรถ พราวมุกไม่คุยกับนายหัวกันเลย แม้แต่ประโยคเดียว ผิดกับขามาลิบลับ จนนายหัวกันต์ต้องเหลือบมองคนที่นั่งข้าง ๆ อยู่บ่อย ๆ รู้แหละว่าคงงอนแน่ เขาก็งอนเหมือนกันแหละ ที่เธอเปิดทางให้เขากับผู้หญฺงอื่นซะขนาดนั้น ทั้ง ๆ ที่เขาเป็นผัวเธออยู่ทนโท่ ไม่มีทาทีอาลัยอาวรณ์เขาทั้งสิ้น คิดแล้ว เขาต่างหากมั้ย ที่น่าน้อยใจเธอ
เมื่อลงจากรถ ต่างคนก็ต่างพาข้าวของที่ซื้อมากลับเข้าในบ้าน โดยที่ก็ยังไม่ยอมพูดอะไรกันอีก และเป้นนายหัวกันต์ที่ทนต่อสงครามเย็นนี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว
"มีอะไรไม่พอใจฉัน พูดมาได้นะ แต่อย่าเงียบแบบนี้ มันจะเป็นบ้า" ร่างสูงเดินไปขวางทางคนตัวเล็กที่กำลังจะเดินออกจากครัว เนื่องจากทางเข้าออกมันแคบ พอเขามาขวางแบบนี้ เธอก็ไม่มีทางออก จำเป็นต้องประจันหน้ากับเขา
"หนูมีสิทธิ์ที่จะไม่พอใจด้วยเหรอ" พราวมุกมองเขาอย่างตัดพ้อ ทุกอย่างกำลังจะไปได้ดี แต่พอเขาเห็นคนรักเก่า เธอก็ไม่ได้อยู่ใ
