แม่ลูกอ่อนที่กำลังยืนหั่นผักหันมาตอบ ลุงจอมรีบเข้ามาดูอาการ ถือโอกาสจับมือของสะใภ้ โล่งใจที่แผลไม่ลึก แต่ก็ทำให้ได้เลือดอย่างที่เห็น
“ไม่เป็นไรมาก รอเดี๋ยวนะ… ”
ลุงจอมรีบก้าวยาวๆ ไปหยิบปลาสเตอร์ปิดแผลและยาใส่แผล เอามาทำแผลให้หลานสะใภ้
“ขอบคุณมากค่ะ… ”
น้ำผึ้งรู้สึกประทับใจ ซึ้งใจกับสิ่งที่ลุงของสามีทำให้ เพราะว่าในวันที่สามีของหล่อนไม่อยู่ ตลอดหนึ่งเดือนที่อยู่ร่วมชายคาบ้านเดียวกัน ลุงจอมเอาใจใส่ดูแลน้ำผึ้งกับลูกชายของหล่อนเป็นอย่างดี
“มือเจ็บแบบนี้หนูซักผ้าไม่ได้แน่ๆ”
น้ำผึ้งกล่าวด้วยสีหน้าเป็นกังวล หล่อนมีเสื้อผ้าและผ้าอ้อมของลูกชายที่ต้องซัก ส่วนหนึ่งเป็นเสื้อผ้าของลุงจอมที่น้ำผึ้งซักให้ตลอด ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่
“ไม่เป็นไร… ช่วงที่มือเจ็บเดี๋ยวลุงช่วยซักให้”
ลุงจอมอาสา ความห่วงใยและเอาใจใส่ของแกทำเอาหลานสะใภ้หวั่นไหว
“จะดีหรือคะลุง”
สะใภ้เกรงใจ
“ไม่เป็นไร… คนอยู่บ้านเดียวกัน อ
