EPISODE5
1305 คำ
วิศวะขย้ำรัก
(Engineer’nTaboo SS2)
EPISODE5
โยฮันเห็นสายตาของอีกฝ่ายก็รู้เลยว่าหมอนี่เป็นศัตรูหัวใจของเขาอย่างแน่นอน ดีนะที่เขามาหาเธอบ่อยขึ้น ไม่อย่างนั้นโยฮันก็คงไม่รู้ว่ามีหนุ่ม ๆ มาขายขนมจีบให้สาวน้อยยาหยีเช่นกัน
“ไอ้หน้าอ่อนนั่นใคร ทำไมทำตัวสนิทสนมแบบนั้น” โยฮันหันมาถามสาวน้อยข้าง ๆ นั่นทำให้ยาหยีผ่อนลมหายใจออกมา จู่ ๆ หมาบ้าเข้าสิงรึไงถึงได้ตั้งท่าหาเรื่องรุ่นพี่เธอ
“พวกเอ็มดีแอลนี่ต้องหัวร้อนเหมือนกันทุกคนเหรอคะ นั่นรุ่นพี่หยี รู้จักกันตั้งแต่หยีเข้ามอหนึ่งแล้วค่ะ” สาวน้อยว่า
“เฮียไม่ได้หัวร้อน แค่หึงอะ ไม่รู้แหละน้องหยีห้ามไปยุ่งกับไอ้หมอนั่นเด็ดขาด ต่อไปเฮียจะมาหาทุกวันเลย เสาร์อาทิตย์ก็จะมา” โยฮันยังคงตรงไปตรงมาเสมอ
“ทุกวันเหรอคะ บ้านผลิตน้ำมันรึไง” ยาหยีล่ะเชื่อเขาเลย
“ไม่รู้แหละ หรือเฮียมาตอนเช้าด้วยดี” โยฮันทำท่าคิด
“ไม่ต้องเลยค่ะ เดี๋ยวไปเรียนสายหรอก”
“รับปากเฮียหน่อยสิ ว่าหนูจะไม่มีแฟน รอขึ้นปีหนึ่งให้เฮียมาจีบแบบจริงจัง” โยฮันเอ่ยขออีกครั้ง เขาจริงจังเรื่องเธอมากนะเนี่ย
“กว่าหยีจะเรียนจบก็อีกนาน เฮียอาจจะท้อก่อนก็ได้” ยาหยีว่า
ถึงแม้จะอยู่คนละเขต แต่เรื่องราวของโยฮันนั้นมีไม่น้อยเลย เขาเป็นคนหนึ่งในกลุ่มของพันไมล์ที่มีความนิยมในหมู่สาว ๆ เป็นพ่อสถาบันเฉพาะช่างที่ได้รับการยอมรับ ใคร ๆ ก็สนใจอยากจะเป็นสาวในดวงใจของโยฮันทั้งนั้น แต่เขาก็เจ้าชู้เหลือเกิน เลยไม่คบใครจริงจังไง แล้วแบบนี้ยาหยีจะเอาอะไรไปมั่นใจว่าโยฮันจะสนใจเธอจริง ๆ กว่าสาวน้อยจะเรียนจบ ม.ปลาย เขาอาจจะเปลี่ยนใจหรือท้อใจไปก่อนก็ได้
“เฮียจริงจังนะ! ก็ได้...จนกว่าน้องหยีจะเรียนจบมอปลาย เฮียจะมาเจอหนูทุกวัน แต่ขออย่างเดียวว่าอย่าเพิ่งเปิดใจให้ใครได้ไหม” เจ้าของร่างสูงเอ่ย สายตาคู่คมที่มองมานั้นบ่งบอกว่านี่คือคำขอจริง ๆ
“ค่ะ! หยียังไม่คิดเรื่องแฟนอยู่แล้ว” เธอรับคำเขา
“ขอบคุณครับ” โยฮันยิ้มรับอย่างพอใจ
เวลาต่อมา...ยาหยีที่วันนี้ยอมให้รุ่นพี่หนุ่มมาส่งที่บ้านหนึ่งวัน เพราะโยฮันตื้อไม่เลิก ได้ก้าวลงมาจากรถยนต์ส่วนตัวของเขา นั่นทำให้คุณยายของเธอที่กำลังยืนรดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้านมองมาอย่างสงสัย
“ยายจ๋า สวัสดีค่ะ” ยาหยีเดินมาสวัสดีท่าน นั่นทำให้โยฮันรีบตามลงมาเช่นกัน ก่อนที่ชายหนุ่มจะยกมือไหว้ญาติผู้ใหญ่ของเธอ
“สวัสดีครับยาย รดน้ำอยู่เหรอครับ”
“นั่นใครน่ะ ไม่คุ้นหน้าเลย ไม่ใช่เพื่อนพี่ชายเราใช่ไหม” หญิงชราวัยเกินครึ่งร้อยเอ่ย เพราะสีเสื้อของโยฮันนั้นไม่เหมือนกับเพื่อน ๆ ของดิว
“นี่เฮียโยฮันค่ะ เรียนที่เฉพาะช่างเอ็มดีแอล เป็นเพื่อนรุ่นน้องของเฮียดิวค่ะ” ยาหยีจำต้องช่วยอธิบาย
“ชื่อเหมือนไม่ใช่คนไทยเลยนะ” ท่านว่า ทำให้โยฮันขยับยิ้มน้อย
“พ่อผมท่านเป็นคนเกาหลีครับ ท่านเป็นคนตั้งชื่อให้ผม”
“อ่อ ตัวสูงมากเลยนะเนี่ย ตอนเด็ก ๆ คงจะกินนมเก่งล่ะสิ”
“ครับ ผมชอบกินนมครับ” ไม่พูดเปล่าชายหนุ่มยังแอบเหลือบสายตามองไปทางสาวน้อย นั่นทำให้ยาหยีถลึงตาใส่เขาทันที นัยน์ตาพราวระยับแบบนั้นมันหมายความว่ายังไง ใช่ ‘นม’ เดียวกันแน่นะ
“มาส่งแล้ว ก็น่าจะกลับได้แล้วนะคะ เดี๋ยวค่ำรถจะติด”
“ไล่เลยเหรอ” โยฮันย้อนถามเสียงเบา ยังไม่ทันได้เข้าบ้านเลย
“เพื่อนตาดิวไม่ใช่รึไง จะเข้ามาก่อนไหม ยายต้มสาคูไว้กินเป็นรึเปล่า อยากกินสักถ้วยไหมล่ะ หรือจะกลับเลย” เมื่อเห็นว่าเจ้าหนุ่มคนนี้ท่าทางจะมาจีบหลานสาว คุณยายจึงอยากดูพฤติกรรมอีกสักหน่อย
“ได้เหรอครับ ต้องอยากลองสิครับ งั้นขอเข้าไปนะครับ” โยฮันยิ้มรับทันที นั่นทำให้ยาหยีได้แต่รู้สึกขัดใจที่คุณยายชวนเขาเข้าบ้าน
“กินเป็นแน่นะ” ยาหยีงึมงำเสียงเบา
“เฮียกินง่ายอยู่ง่าย” โยฮันว่า แล้วยิ้มให้เธอ
“โม้จริง ๆ” สาวน้อยว่าใส่
เมื่อเข้ามาแล้วโยฮันก็พบว่าบ้านของดิวที่สาวน้อยยาหยีอาศัยอยู่นั้นเป็นบ้านสองชั้นขนาดกลาง นอกจากคุณยายแล้วตอนนี้ชายหนุ่มก็ไม่เห็นใครอื่น เขาจึงเดินมานั่งขัดสมาธิลงที่พื้นแถวชุดโซฟาหน้าทีวี ยาหยีเห็นรุ่นพี่หนุ่มหาที่นั่งให้ตัวเองได้แล้วเธอจึงเดินขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ชั้นบน ปล่อยให้โยฮันนั่งรอคุณยายของเธอต่อไป
“นั่งข้างบนก็ได้ เอานี่สาคู”
“ขอบคุณครับ”
คุณยายที่เดินออกมาพร้อมขนมสาคูใบเตยมีมะพร้าวอ่อนโรยหน้าท่าทางน่าอร่อยยื่นถ้วยขนมให้ นั่นทำให้โยฮันรีบรับไว้ แล้วหยัดกายขึ้นนั่งบนโซฟาอย่างอ่อนน้อม ผิดกับหน้าตาท่าทางที่ดูเหมือนเด็กเกเร
“ทำไมบ้านเงียบจังล่ะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยถาม แล้วตักขนมเข้าปาก ขนมไทย ๆ ที่น้อยนักจะได้กิน ทำให้โยฮันชอบใจไม่น้อยเลย นอกจากข้าวต้มมัดของน้องซิน ขนมนี่ก็เข้าท่าทีเดียว
“พ่อแม่ตาดิวไปทำงานยังไม่กลับน่ะ”
“อ่อ...ผมเห็นยายปลูกดอกไม้ไว้เยอะแยะเลย ชอบเหรอครับ ที่บ้านผมมีพันธุ์ไม้ประดับเพาะอยู่หลายพันธุ์เลย คราวหน้าผมเอามาฝากนะครับ” ชายหนุ่มเล่า แล้วตักขนมเข้าปากอีก
“ขอบใจพ่อหนุ่มนะ คนแก่อยู่ว่าง ๆ ก็หาอะไรทำแก้เหงาไปเรื่อยนั่นแหละ” ท่านว่า พลางพิจารณาชายหนุ่มอยู่ในใจเงียบ ๆ
“โอเคครับ ขนมนี่อร่อยมากเลยครับ คือผมไม่ค่อยได้กินขนมไทยเท่าไหร่ เลยไม่ค่อยรู้จักขนมแบบนี้น่ะครับ”
“ชอบก็ดีแล้ว ถ้าจะมาอีกก็บอกตาดิวไว้ ยายจะทำขนมเผื่อ”
“มาอีกได้เหรอครับ ขอบคุณครับ” โยฮันดีใจไม่น้อยที่ทางญาติผู้ใหญ่ของเธอไม่ได้ขัดขวางเขาเหมือนไอ้เฮียมารผจญนั่น เขาควรจะอ้อนคุณยายของดิวไว้เยอะ ๆ สินะ
“ยายจ๋า ท็อปเปอร์หนูไปไหนล่ะคะ” ยาหยีที่ลงมาในชุดเสื้อยืดสีขาวพอดีตัวเข้าคู่กับกางเกงผ้าฮานาโกะขาสั้นสีชมพูอ่อนเอ่ยถามมา
“เมื่อเช้าแม่เราเอาไปส่งซัก ร้านบอกว่าเย็น ๆ ไปรับได้”
“อ้อ! งั้นเดี๋ยวหนูไปเอาเองก็ได้ค่ะ ร้านป้าก้อยใช่ไหมคะ”
“อืม ไปเอาก็ดีจะได้มาปูให้เรียบร้อย” ท่านว่า
“หนูจะไปไหน เฮียไปด้วยได้ไหม” โยฮันเห็นว่าสาวน้อยจะออกไปข้างนอกก็รีบถาม
“ไปร้านซักรีดแถวนี้ค่ะ เดินไปไม่ไกลหรอก เฮียอยู่กินสาคูที่นี่ก็ได้ หยีไปเอง” ยาหยีไม่อยากรบกวนเขา เพราะเห็นเขาคุยถูกคอกับยาย
“แต่ว่า...” โยฮันอึกอักเพราะเกรงใจคุณยายที่ตักขนมมาให้
“ไปสิ ค่อยกลับมากินก็ได้” ท่านว่า ทำให้ชายหนุ่มยิ้มรับทันที
“เดี๋ยวผมมานะครับ ขอวางไว้ก่อน จะกลับมากินให้หมดนะครับ” เจ้าของร่างกำยำเอ่ยแล้วหยัดกายลุกตามสาวน้อยไปทันที
- ผู้เขียน
