หมับ
ฟอดด!
“อื้อ! พะ…พี่คิระ” ตกใจมาก จู่ๆก็เข้ามาสวมกอดจากข้างหลังแล้วหอมแก้มฟอดใหญ่
“แอบหนีมาอยู่ตรงนี้นี่เอง”
“ไม่ได้หนีสักหน่อย”
“หึ จริงเหรอ”
“ค่ะ เทียร์ไม่ได้แอบหนีมา”
“กอดได้ไหม”
“กอดไปแล้วจะขอทำไม”
“แล้วได้ไหม”
“ถ้าบอกไม่ได้ล่ะคะ”
“กอดเหมือนเดิม”
แล้วเขาจะถามเธอทำไม ไออุ่นจากอ้อมกอดทำหัวใจที่นิ่งสงบของเธอพลันสั่นไหว ไม่ได้ขัดขืนหากแต่ปล่อยให้เขากอดอยู่แบบนั้น
“เดี๋ยวนี้เปลี่ยนไปเยอะนะคะ”
“ก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน” ไม่ใช่แค่คาร์เทียร์ที่รู้สึกว่าเขาเปลี่ยนไป ขนาดเขาเองยังมองว่าตัวเองเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนเลย คนรอบข้างจะมองแบบนั้นก็คงไม่แปลก
“บางทีนี่อาจเป็นตัวตนจริงๆของพี่คิระก็ได้”
“…”
“แค่พี่คิระซ่อนตัวตนเอาไว้ภายใต้ความเย็นชาเท่านั้น”
“…”
“เป็นแบบนี้… ก็น่ารักดีนะคะ”
“ชอบเหรอ?”
“ถ้าบอกว่าชอบ พี่คิระจะน่ารักแบบนี้กับเทียร์ไปตลอดรึเปล่า”
“คงกลับไปเป็นเหมือนเดิมไ
