อลันวางร่างบางลงเตียงนอน สภาพเบลินดาตอนนี้ยังคงสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่ผ่านมา มาเฟียหนุ่มหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ เอื้อมมือไปเกลี่ยเช็ดน้ำตาออกจากแก้มใสให้ สัมผัสอ่อนโยนของอลันพลอยทำให้หัวใจดวงน้อยไหววูบ
ดวงตาคู่สวยค่อยๆ ช้อนขึ้นมองอลัน น้ำตายังคงรินไหลลงมาไม่ขาดสาย ยอมรับว่าตอนแรกแอบคาดหวังให้เขามาช่วย พอเห็นว่าเขามาช่วยตัวเองได้ทันก็รู้สึกโล่งใจ
“เจ็บตรงไหนไหม?”
“….” เบลินดาส่ายหน้าไปมาเป็นคำตอบทั้งที่ยังรู้สึกเจ็บตรงช่วงท้องจากการโดนกำปั้นชายฉกรรจ์กระแทกเข้ามาเต็มแรง
“กลัวมากเหรอ?” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยถาม มือหนาเลื่อนขึ้นไปสัมผัสศีรษะทุยเบาๆ ด้วยความอ่อนโยน ยอมรับว่าตอนแรกที่เห็นเบลินดากำลังถูกอุ้มขึ้นรถตู้ หัวใจเขามันตกฮวบไปอยู่ตาตุ่ม ถ้าหากเขามาช้าอีกนิดเดียว ไม่รู้ว่าป่านนี้เธอจะเป็นตายร้ายดียังไง
“ขอบคุณนะคะ”
“แค่เธอปลอดภัยไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว”
“ถ้าเบย์ไม่ลงไปซื้อของก
