"เฮีย" ขณะที่ยัยรสากำลังทำหน้ามุ่ยใส่ผมอยู่ไอ้น้องชายตัวดีก็เข้ามาแทรกกลางผมกับรสา ทำให้ผมต้องไปยืนอีกฝั่งของม๊าผมแทน
"เดี๋ยวรสาช่วยนะคะป้าพิมพ์"
จ้าาลูก" พวกเราช่วยกันจัดโต๊ะกับป้าพิมพ์จนอาหารถูกวางอยู่บนโต๊ะเรียบร้อย แล้วทุกคนก็ไปนั่งประจำที่
"วันนี้ทำไมหนูไม่เห็นพี่แพรวาเลยคะคุณป้า"
"แพรวาโทรมาบอกป้าว่าวันนี้จะไปทำงานส่งอาจารย์แล้วค้างที่คอนโดเพื่อนไม่กลับหนะ เห็นบอกว่าไปกับมิรินด้วย"
"หรอคะ ไม่เห็นพี่มิรินโทรบอกรสาเลย คืนนี้ต้องนอนคนเดียวอีกแล้ว ทำไมทุกคนถึงทิ้งรสาไปหมดเลยนะ ไม่สบายก็ต้องอยู่คนเดียวทั้งป๊าทั้งม๊าทั้งพี่มิริน" ฉันนั่งทำหน้าเศร้าเหมือนลูกหมาเหงาร้องหาเจ้าของ
"โอ๋ ไม่ร้องนะลูกสงสัยพี่เขายังไม่ว่างมั้งก็เลยไม่ได้โทรบอกหนู แต่หนูก็ยังมีป้าไงให้ป้าไปนอนเป็นเพื่อนไหม หรือรสาจะมานอนกับป้าก็ได้นะ"
"ไม่ดีกว่าค่ะ รสานอนดิ้นเดี๋ยวป้าพิมพ์จะเจ็บตัวเปล่าๆ"
"หึ！เธอเนี่ยนะนอน
