แสงอาทิตย์อ่อนๆ ส่องลอดผ่านหน้าตาเข้ามากระทบกับใบหน้าสวยคมดั่งนางในวรรณคดีไทย ตาคู่สวยลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ความรู้สึกแรกเธอสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากร่างกำยำแนบชิดแผ่นหลังแบบบางอยู่
แขนแกร่งพาดเอวคอดกิ่งกอดรั้งร่างเล็กเอาไว้ทั้งคืน จอมใจได้ยินเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของชายหนุ่มทำให้รับรู้ได้ทันทีว่านักรบยังไม่ตื่น ลำเอ็นใหญ่แข็งขันทิ่มแทงเสียดสีอยู่ตรงก้นงอนงาม
มือบางเลื่อนมาจับลำแขนแกร่งยกขึ้นอย่างแผ่วเบาพร้อมกับค่อยๆ ขยับตัวออกห่างจากร่างหนาเปลือยเปล่า ทว่าในจังหวะนั่นเองวงแขนแกร่งก็กอดรัดพร้อมกับดึงร่างเล็กมาแนบชิดเรือนกายคนตัวโตเอาไว้เหมือนเดิม
หมับ!
“จะไปไหน” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นมาในขณะที่ดวงตาคมกริบยังคงปิดสนิทอยู่
“จะ…กลับค่ะ” เสียงหวานตอบกลับไปอย่างตะกุกตะกัก
“วันนี้หยุด จะรีบกลับไปไหน”
“คือ..” หญิงสาวยังไม่ทันได้ตอบกลับชายหนุ่มก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“หิวหรือยัง เดี๋ยวพาไปกินข้าว”
