หลังจากที่น่านฟ้ากับเมียเด็กของเขาออกจากห้องรับแขกไปเรียบร้อยแล้ว ณิชาถอนหายใจออกยาวอย่างโล่งอก ในวันนี้เธอรู้สึกเหมือนกับว่าเธอได้ยกภูเขาออกจากอกที่หนักอึ้งมาเป็นสิบๆ ปีออกจากอก
“แม่” นักรบจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของมารดาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงอย่างสุดหัวใจ
“แม่ไม่เป็นไรเลยลูก แม่ควรจะทำแบบนี้ตั้งนานแล้ว” ณิชาส่งยิ้มหวานให้ลูกชาย ก่อนที่เธอเอ่ยขึ้นมาเพื่อรีบเปลี่ยนเรื่องทันที
“ไปนั่งคุยกันดีกว่า” สิ้นเสียงณิชา สาวแก่เดินอ้อมมานั่งลงตรงโซฟาตัวใหญ่ ซึ่งคนอื่นๆ ก็เดินมาย่อตัวนั่งลงที่โซฟาเช่นกัน
“จ๋า เธอมานั่งข้างฉันสิ ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอเยอะแยะเลยนะ”
จารวีเดินไปย่อตัวนั่งลงบนโซฟาข้างๆ ณิชา ส่วนนักรบโอบไหล่บางของจอมใจก้าวเดินไปนั่งลงตรงข้ามณิชากับจารวี
“เธอสบายดีไหม” ณิชาเอ่ยถามมารดาของจอมใจ
“สบายดีจ้า…เธอเก่งมากเลยนะวันนี้ที่ตัดสินใจเด็ดขาดแบบนั้น” จารวีตอบกลับ
“จริงๆ ต
