“ไปคุยกันดีๆ เถอะนะลูก ถามความต้องการของเมียก่อน เชื่อแม่สิ” ณิชาบอกกล่าวพลางส่งยิ้มอ่อนๆ ให้ไปเพื่อเป็นการปลอบประโลมลูกชาย
“ครับแม่” นักรบตอบกลับสั้นๆ
หลังจากที่ณิชาพร่ำสอนลูกชายเสร็จเรียบร้อยแล้ว นักรบก็รีบสาวเท้าก้าวยาวๆ เดินตามหญิงสาวไปยังสวนดอกไม้ข้างๆ คฤหาสน์ทันที
จอมใจยืนกอดอกทอดสายตามองไปยังดอกไม้หลากหลายชนิดด้วยความรู้สึกที่มากมาย ความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจทำให้หญิงสาวถอนหายใจออกเบาๆ เพื่อข่มอารมณ์ของตัวเองเอาไว้
นักรบค่อยๆ เดินเข้ามาโอบกอดหญิงสาวเอาไว้จากทางด้านหลัง ใบหน้าหล่อเข้มขยับคางไปเกยไหล่บางพลางเอ่ยถามหญิงสาวด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลกว่าเดิม ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้หันกลับมามองเพราะกลิ่นกายประจำตัวของชายหนุ่มทำให้ร่างอวบอิ่มรับรู้ได้ทันทีว่าคนที่ถือวิสาสะมากกกอดเธอได้แบบนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากนักรบ
“เป็นอะไรจอมใจ”
“เปล่าค่ะ” เสียงหวานตอบกลับสั้นๆ
คำตอบของห
