สเน่หาเลขาของมาเฟีย

บทนำ

ร่างอรชรของหญิงสาวหุ่นสมส่วนอ้อนแอ้นทรวดทรงอวบอิ่มเต่งตึงน่าสัมผัสไปทั้งร่างกาย ผิวสีน้ำผึ้งไม่ขาวไม่ดำจนเกินไปกับเรือนผมสีน้ำตาลยาวสลวยมัดรวบตึงไว้กลางศีรษะ จอมใจ หรือ กานต์พิชชา แสงทรัพย์ เลขาสาวใบหน้ารูปไข่ จมูกโด่งดูเชิดรั้นตามสไตล์ของคนดื้อรั้นสู้ไม่ถอย ดวงตากลมโตสีน้ำตาลชวนหลงใหลที่เต็มไปด้วยเสน่ห์อันไม่อาจต้านทานได้ อีกทั้งยังมีริมฝีปากสีชมพูระเรื่ออิ่มเอิบ ที่เมื่อยามหญิงสาวส่งยิ้มไปให้คู่สนทนาทีไรก็ทำให้ชายหนุ่มหรือคู่สนทนาใจเต้นแรงได้อย่างง่ายดาย

จอมใจสวมเสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนขายาวสีเข้มเข้ารูปเผยให้เห็นเรียวขายาวสลักเสลา หญิงสาวกำลังก้าวเดินเข้ามาในผับดังที่ใหญ่โตหรูหรา ถึงแม้ว่าจอมใจจะแต่งตัวธรรมดาไม่ได้หวือหวาโชว์เนื้อหนังมังสาแต่ทว่าก็มีชายหนุ่มหลายคนจับจ้องมองมายังร่างเล็กสูงเรียวด้วยสายตาหื่นกระหายตามประสาของเหล่านักท่องเที่ยวยามราตรี

หญิงสาวไม่ได้สนใจสายตาของใครทั้งนั้นในเวลานี้เพราะเธอมีสิ่งที่ต้องทำให้สำเร็จ เธอรีบร้อนเดินแทรกตัวผ่านผู้คนจำนวนมากตรงไปยังห้องวีไอพีที่ชายหนุ่มหน้านิ่งจอมเย็นชาอยู่และในขณะที่จอมใจกำลังเดินอยู่นั้นโทรศัพท์ในมือของเธอก็สั่นแจ้งเตือนขึ้นมา

ร่างเล็กหยุดชะงักไปเล็กน้อยก่อนที่เธอจะยกหน้าจอโทรศัพท์ขึ้นมาดูและพบว่าคนที่โทรมาก็คือ คุณหญิงณิชาหรือก็คือแม่ของท่านประธานที่เธอทำงานด้วยนั่นเอง

มือบางของจอมใจกดรับสายและยกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหูเอาไว้อย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าคุณหญิงจะเป็นห่วงลูกชายจนเกินไป ปลายสายจึงเอ่ยขึ้นมาทันทีที่จอมใจกดรับสาย

‘จอมใจ หนูเจอนักรบหรือยัง’

เสียงหวานของณิชา มารดาของนักรบพูดขึ้นมาผ่านโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นกังวลและเป็นห่วงเป็นใยลูกชาย

นักรบ หรือ ปรัชญ์ธนัช เทวาศิริโชติ ชายหนุ่มหน้าเอเชียคมเข้มหล่อเหลาที่เป็นประธานบริษัทศิริโชติจำกัด เป็นธุรกิจเกี่ยวกับการขนส่งทั้งทางบกและทางน้ำรายใหญ่ของประเทศ ชายหนุ่มหน้าตาคมเข้มหล่อเหล่าดั่งเทพบุตรที่ได้เป็นประธานบริษัทตั้งแต่อายุยังน้อยด้วยความสามารถของตัวเองที่ทำให้คณะกรรมการและผู้อาวุโสไว้วางใจให้เป็นประธานบริษัทตั้งแต่อายุ 28 ปีและชายหนุ่มก็ทำหน้าที่ของตัวเองได้ดีมาโดยตลอด

“หนูกำลังเดินไปหาท่านประธานที่ห้องวีไอพีค่ะ แต่ให้คนสนิทของท่านประธานเฝ้าไว้อยู่ค่ะคุณป้า” จอมใจตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานแต่แฝงไปด้วยความมั่นคง

‘ป้าฝากดูแลนักรบหน่อยนะ’ ณิชาเอ่ยต่อ

“ได้ค่ะ คุณป้าไม่ต้องห่วงนะคะ”

‘ขอบใจหนูมากๆ เลยนะ ที่คอยดูแลนักรบแทนป้ามาตลอดสองปีที่หนูทำงานมา’

“มันเป็นหน้าที่ของหนูอยู่แล้วค่ะ เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะคะคุณป้า” จอมใจเดินมาจนกระทั่งถึงหน้าห้องวีไอพีที่ลูกน้องของท่านประธานได้บอกกล่าวเธอเอาไว้

‘จ้า’

สิ้นเสียงของณิชา จอมใจจึงยกโทรศัพท์ที่แนบหูอยู่ออกและจัดการกดวางสายทันที

“ท่านประธานอยู่ในห้องครับ ไม่ยอมให้ใครเข้าไปเลย” ภูผา มือขวาคนสนิทของนักรบที่ยืนอยู่หน้าห้องวีไอพีพูดขึ้นมาเมื่อจอมใจเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้อง

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันจัดการเองค่ะ” จอมใจตอบกลับไปอย่างหนักแน่น

หลังจากนั้นร่างเล็กก็เก็บโทรศัพท์ในมือลงไปใส่กระเป๋ากางเกงยีนขายาวด้านหลังเอาไว้ หญิงสาวยกมือขึ้นมาเคาะประตูสามครั้งตามมารยาทและเปิดประตูเข้าห้องไปอย่างรวดเร็ว

ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องวีไอพี กลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งไปทั่วทั้งห้อง จอมใจมองไปที่โซฟาใหญ่กลางห้องก็พบกับท่านประธานของเธอหรือก็คือนักรบที่กำลังนั่งหน้านิ่งแต่สายตาดุดันอยู่คนเดียวในห้องนี้ สายตาของชายหนุ่มมองจ้องไปด้านหน้าโดยที่ไม่ได้สนใจว่าใครจะใครมาในห้องนี้หรือเปล่า

ร่างกำยำอยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวหลุดลุ่ยดูไม่เป็นระเบียบสักเท่าไหร่กับกางเกงเนื้อดีสีดำ ชายหนุ่มเอนกายพิงกับโซฟาตัวใหญ่พร้อมกับในมือหนาถือแก้วเหล้าสีอำพันควงหมุนวนไปมาทำให้ของเหลวในแก้วเหมือนเป็นพายุเล็กๆ นัยน์ตาสีน้ำตาลดูกังวลและครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลา

จอมใจไม่ได้เอ่ยอะไรออกไปเพราะเธอรู้ดีว่าตัวเองควรจัดการกับสถานการณ์แบบนี้อย่างไร หญิงสาวเดินเข้าไปในห้องและนั่งลงโซฟาข้างๆ ชายหนุ่ม เธอรู้ดีนิสัยของนักรบมากกว่าใครทั้งนั้นเพราะเธอทำงานใกล้ชิดกับชายหนุ่มมาเกือบสองปี

“มาทำไม” เสียงทุ้มทรงพลังเอ่ยถามออกไปโดยที่ไม่ได้หันมามองหน้าเธอ

“คุณหญิงให้มาดูแลท่านประธานค่ะ” จอมใจตอบกลับไปอย่างตรงไปตรงมา ในคราแรกเธอกำลังจะเข้านอนแล้ว แต่เพราะมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาเธอจึงต้องลุกขึ้นมากดรับสายและพบว่าเป็นมารดาของท่านประธานที่มีเรื่องร้อนใจต้องฝากฝังให้เธอมาจัดการโดยเร็วที่สุด

“ฉันรินเหล้าให้นะคะท่าน”

จอมใจรีบเปลี่ยนเรื่องทันทีพร้อมกับมือบางเอื้อมไปหมายจะหยิบแก้วเหล้าในมือของนักรบมาเทเหล้าให้ นักรบจึงกระดกเหล้าพรวดเดียวจนหมดแก้วและยื่นไปให้เลขาสาวสวยอย่างรวดเร็ว

หญิงสาวรับแก้วมาจากมือของนักรบก่อนที่เธอจะจัดการรินเหล้าให้ชายหนุ่มและยื่นไปวางไว้บนโต๊ะข้างหน้าคนตัวใหญ่

จอมใจไม่เคยรับรู้ว่าชายหนุ่มมีปัญหาอะไรถึงได้เป็นคนที่ติดเหล้าหนักขนาดนี้และเธอก็ไม่เคยก้าวก่ายหรืออยากรู้เรื่องของเจ้านายด้วย เธอมีหน้าที่แค่ดูแลและทำตามคำสั่งของนักรบกับคุณหญิงณิชาเท่านั้น

“พรุ่งนี้มีประชุมเรื่องเรือขนสินค้าไปประเทศจีนตอนเที่ยงนะคะ ท่านสามารถเข้าบริษัทช่วงสายๆ ได้ค่ะ”

“อือ” นักรบตอบกลับสั้นๆ

หลังจากนั้นนักรบก็ดื่มเหล้าสีอำพันลงคอไปอย่างรวดเร็วโดยไม่มีคำพูดใดๆ เอ่ยออกมาจากทั้งสองคน จอมใจยังคงทำหน้าที่คอยรินเหล้าใส่แก้วให้นักรบอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งชายหนุ่มรู้สึกว่าตัวเองเมาจนเกินไปเขาจึงค่อยๆ ลุกขึ้นจากโซฟาอย่างช้าๆ

เมื่อเห็นดังนั้นจอมใจจึงลุกพรวดขึ้นมาพยุงเจ้านายเอาไว้ ทำให้นักรบยกวงแขนแกร่งขึ้นมาพาดลำคอระหงของหญิงสาวเอาไว้ด้วยความเคยชิน ถึงแม้ชายหนุ่มจะเมาแต่เขายังมีสติและเดินเหินได้ตามปกติ อาจจะมีโอนเอนบ้างเล็กน้อยแต่คนตัวเล็กกลับคอยเข้ามาพยุงเขาแบบนี้ทุกครั้งที่เขาเมาจนกลายเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้ว

หญิงสาวค่อยๆ ก้าวเดินพาชายหนุ่มร่างกำยำที่สูงกว่าเธอออกมาจากห้องวีไอพีอย่างช้าๆ นักรบมักจะเป็นแบบนี้เสมอในเวลาที่ชายหนุ่มมีเรื่องเครียดหรือทุกข์ใจ ชายหนุ่มมักจะออกมานั่งกินเหล้าคนเดียวแต่พอเขารู้ตัวว่าเริ่มเมามากแล้ว ชายหนุ่มก็จะกลับเพนท์เฮาส์ทันทีเพราะกลับไปเขาจะได้หลับโดยไม่ต้องคิดอะไรเลย

“ผมช่วยไหมครับ” เสียงของภูผา มือขวาของนักรบที่ยืนรออยู่หน้าห้องเอ่ยถามทันทีที่เห็นเจ้านายกับเลขาสาวเดินออกมาจากห้องวีไอพี

“ไม่เป็นไรค่ะ” จอมใจตอบกลับไปก่อนที่จะเอ่ยต่อ

“รถจอดอยู่ตรงไหนคะ”

“ที่จอดรถวีไอพีครับ” มือขวาคนสนิทของนักรบเอ่ย

“คุณเดินนำไปได้เลยค่ะ”

“ครับ”

นักรบไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา เขาก็ยังคงเป็นเขาที่เอาแต่นิ่งเงียบไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมาให้คนอื่นได้รับรู้ว่าตอนนี้เขากำลังรู้สึกอะไรอยู่

ภูผาเดินนำไปยังรถหรูที่จอดอยู่ตรงลานจอดรถวีไอพี ซึ่งจอมใจก็พานักรบเดินตามมาเรื่อยๆ จนกระทั่งทั้งสามคนมาถึงรถคันหรูสีดำเงาสี่ที่นั่งที่มีราคาหลักล้าน

บอดี้การ์ดคนสนิทเดินไปเปิดประตูรถฝั่งขวาด้านหลังให้พวกเขา จากนั้นนักรบก็ขึ้นมาบนรถและตามมาด้วยจอมใจเลขาคนสวย

เมื่อทั้งสองคนขึ้นไปนั่งบนรถหรูเรียบร้อยแล้ว ภูผาจึงจัดการปิดประตูให้พวกเขาและเดินไปฝั่งคนขับ เขาเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งประจำตำแหน่งคนขับรถ

หลังจากนั้นรถคันหรูสีดำเงาก็ค่อยๆ ขับเคลื่อนออกมาจากลานจอดรถสุดหรูของผับแห่งนี้อย่างช้าๆ นักรบนั่งเอนกายพิงกับเบาะหนังราคาแพงพร้อมกับปิดเปลือกตาลงส่วนจอมใจก็หยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าหลังกางเกงยีนออกมาส่งข้อความไปหามารดาของเจ้านายเธอเพื่อไม่ให้ท่านเป็นกังวลไปมากกว่านี้

เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง รถคันหรูมูลค่าหลายล้านก็ขับเคลื่อนมาจอดลงตรงลานจอดรถวีไอพีของโรงแรมกลางเมืองกรุงที่มีเพนท์เฮาส์ของนักรบอยู่ชั้นบนสุดของที่นี่

“ฝากดูแลท่านประธานต่อด้วยนะคะ เดี๋ยวฉันจะเรียกรถกลับแล้ว” เลขาสาวเอ่ยขึ้นมาและเก็บโทรศัพท์กลับเข้าไปในกระเป๋ากางเกงยีนเหมือนเช่นเคย

“ฉันเมามาก เธอต้องเป็นคนอยู่ดูแลฉันก่อนจนฉันหลับแล้วค่อยกลับ” นักรบตอบกลับในขณะเดียวกันชายหนุ่มก็ลืมตาขึ้นมามองหน้าหญิงสาวด้วยสายตานิ่งเรียบไม่สามารถคาดเดาอารมณ์ได้ ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำเล็กน้อยด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ชายหนุ่มดื่มไปเป็นจำนวนมาก

“เอ่ออ..ได้ค่ะ” หญิงสาวครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนที่เธอจะตอบกลับไป สงสัยครั้งนี้เจ้านายของเธอคงจะเมาจริงๆ เพราะปกตินักรบไม่เคยให้เธอขึ้นไปบนเพนท์เฮาส์เลยสักครั้ง เขาจะให้เธอรออยู่ข้างล่างตลอด ซึ่งหญิงสาวก็ปฏิบัติตัวตามคำสั่งของเจ้านายอย่างเคร่งครัดอยู่ตลอดเวลา

จอมใจเอื้อมมือไปเปิดประตูรถและลงมาจากรถอย่างรวดเร็ว จากนั้นหญิงสาวก็เดินอ้อมไปอีกฝั่งเพื่อเปิดประตูรถและพยุงร่างกำยำของเจ้านาย

“ไหวไหมคะท่านประธาน” เสียงหวานเอ่ยถามก่อนที่เธอจะเข้าไปพยุงชายหนุ่มเอาไว้ เธอเองก็อยากจะรีบกลับไปพักผ่อนเต็มที่แล้ว รีบทำหน้าที่ของตัวเองให้เสร็จเธอจะได้กลับไปพักผ่อนสักที

“อือ” วงแขนแกร่งของนักรบโอบรอบไหล่แบบบางพร้อมกับทิ้งน้ำหนักลงไปใส่คนตัวเล็กแต่เขาก็ไม่ได้ทิ้งน้ำหนักลงไปมากเท่าไหร่

จอมใจค่อยๆ พาเจ้านายร่างสูงโปร่งเดินตรงมายังลิฟต์หรูตัวใหญ่ภายในชั้นล็อบบี้อย่างทุลักทุเลเพราะขนาดตัวที่ต่างกันลิบลับแต่หญิงสาวก็ไม่บ่นสักคำจนกระทั่งพวกเขาขึ้นมาถึงชั้นบนสุดของโรงแรมหรู เพนท์เฮาส์ของชายหนุ่มกินพื้นที่ไปจนเต็มหมดชั้นนี้จึงมีเพียงแค่ห้องของนักรบเพียงห้องเดียวเท่านั้น

“รหัสอะไรคะ” หญิงสาวเอ่ยถามเมื่อพวกเขาเดินออกจากลิฟต์มาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูใหญ่ที่มีปุ่มให้กดรหัสผ่านหน้าประตูซึ่งเป็นระบบล็อกประตูแบบดิจิทัล

“ฉันกดเอง” เสียงทุ้มทรงพลังตอบกลับ จากนั้นชายหนุ่มก็เลื่อนมือหนาไปกดรหัสผ่านตรงประตูอย่างช้าๆ

ติ้ด ติ้ด ติ้ด ติ้ดด

มือบางของจอมใจเอื้อมไปจับลูกบิดประตูพร้อมกับดันประตูห้องของเจ้านายเปิดเข้าไป ดวงตากลมโตกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องที่ดูก็รู้ว่าเป็นห้องนั่งเล่น ภายในห้องตกแต่งด้วยสไตล์โมเดิร์นทันสบายโทนสีน้ำตาลครีม

“ห้องนอนอยู่ฝั่งนู้น” นักรบชี้ไปตรงฝั่งขวาของห้องที่มีประตูอยู่มากมายหลายห้องทำให้จอมใจก้าวเดินมาทางที่ชายหนุ่มบอกเธอ

“ค่ะ”

“ห้องนั้น” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างราบเรียบอีกครั้ง

จอมใจพาชายหนุ่มมาจนถึงหน้าห้องนอนของนักรบ มือบางเอื้อมไปจับลูกบิดประตูหมุนและเปิดประตูเข้าไปภายในห้องนอนทันที

หญิงสาวพาชายหนุ่มมาจนถึงเตียงนอนใหญ่สีน้ำตาลครีมกลางห้องนอน นักรบค่อยๆ ย่อตัวนั่งลงตรงขอบเตียงนุ่มนิ่มช้าๆ

“ขออนุญาตนะคะ” จอมใจเอ่ยก่อนที่เธอจะย่อตัวนั่งลงคุกเข่าตรงพื้นห้องเพื่อถอดรองเท้าหนังราคาแพงออกให้ชายหนุ่มเพราะคิดว่าชายหนุ่มคงจะก้มลงถอดเองไม่ไหวแน่ๆ หญิงสาวค่อยๆ ถอดรองเท้าออกให้ชายหนุ่มและหยิบขึ้นมาถือเอาไว้ จอมใจลุกขึ้นยืนและตั้งท่าจะเดินออกไปจากห้องนอนของนักรบแต่ทว่าเสียงทุ้มทรงพลังก็ดังขึ้นมาเสียก่อน

“ถอดออกให้หมด”

“หมดแล้วนะคะ” จอมใจตอบกลับไปอย่างไม่ได้คิดอะไร

“เสื้อผ้าด้วย ฉันไม่ชอบใส่อะไรนอน” นักรบมองจ้องไปที่ใบหน้าสวยคมของหญิงสาว

“ทะ..ทำไมถึงต้องถอดออกให้หมดค่ะ” เลขาสาวเอ่ยอย่างตะกุกตะกัก

“เพราะฉันสั่ง”

“คือ…”

“เร็วๆ” ชายหนุ่มเสียงแข็งใส่หญิงสาว

“คะ..ค่ะ” จอมใจสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่เธอจะวางรองเท้าลงบนพื้น จากนั้นมือบางก็เอื้อมมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวออกทีละเม็ดอย่างช้าๆ จอมใจลอบกลืนน้ำลายลงคอเบาๆ แต่เธอก็พยายามทำตัวเหมือนกับว่าตัวเองไม่ได้คิดอะไรและเป็นมืออาชีพมากพอทั้งๆ ที่เธอไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายคนไหนมาก่อนขนาดนี้เลย

นักรบจับจ้องไปที่ร่างเล็กที่ทำหน้าตานิ่งเรียบเหมือนกับว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังทำอยู่มันเป็นเรื่องปกติ มือบางปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของชายหนุ่มออกจนหมดเผยให้เห็นกล้ามเนื้อหน้าท้องแน่นเป็นลอนน่าสัมผัส

หมับ!

นักรบคว้ามือบางที่กำลังจะดึงรั้งเสื้อเชิ้ตออกจากไหล่หนาให้หญิงสาวหยุดการกระทำก่อน

“ทำไมต้องทำเกินหน้าที่ตลอด” เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างมีเลศนัย

“เพราะคุณปะ..เอ่ออ คุณหญิงต้องการให้ฉันดูแลท่านประธานค่ะ”

“แล้วถ้าไม่ใช่เพราะแม่ฉัน เธอจะคอยดูแลฉันแบบนี้ไหม” นักรบถามออกไป ซึ่งเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาต้องถามเธอแบบนี้

“ค่ะ เพราะมันคือหน้าที่ของเลขาค่ะ”

“จอมใจ” ชายหนุ่มเรียกชื่อของเลขาสาวอย่างแผ่วเบาก่อนที่เขาจะกระชากเรียวแขนเล็กในทับลงมาบนตัวของเขาและเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ชายหนุ่มเอนกายนอนราบลงไปพอดี จึงกลายเป็นว่าในตอนนี้จอมใจนอนอยู่บนร่างกำยำของเจ้านายตัวเองเป็นที่เรียบร้อย

“ทะ..ท่านประธาน จะ..จะทำอะไรคะ!” เสียงหวานพูดขึ้นมาอย่างตะกุกตะกักพร้อมกับพยายามดันตัวขึ้นจากชายหนุ่มแต่ทว่าก็โดนวงแขนแกร่งกอดรัดเอาไว้แน่น

“หยุดนะคะ คุณเมามากแล้วนะคะ ปล่อยฉันเถอะค่ะ!”

“ท่านประธานค่ะ!!” หญิงสาวเริ่มเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเธอรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดใกล้หน้าของเธอมากๆ

นักรบจ้องมองริมฝีปากเรียวเล็กอยู่ชั่วครู่ก่อนที่ชายหนุ่มจะเลื่อนมือขึ้นมาตรงศีรษะของหญิงสาวและกดหัวของเธอให้ลงมาใกล้ใบหน้าหล่อเหลา นักรบผงกหัวขึ้นเล็กน้อยก่อนที่เขาจะทำในสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดว่าชายหนุ่มจะทำแม้กระทั่งตัวของเขาเอง

“อื้ออออ”

ร่างบางครางต่ำในลำคอพร้อมกับดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นเมื่อโดนนักรบฉกจูบลงที่ริมฝีปากเล็กของเธออย่างกะทันหัน