“วันนี้เลิกงานแล้วไปกินข้าวที่ร้านไหม หมูทอดกระเทียมก็มีนะ” ลีโอเอาใจคนที่มีสีหน้าอ่อนลงอย่างเห็นได้ช้ด
แค่เธอไม่ต่อต้านมันก็ดีแล้ว ถึงจะใจแข็งอีกสักหน่อยเขาก็เต็มใจที่จะง้อเหมือนเดิม
“ไม่ไป”
“งั้นเราขอส่งข้าวเธอที่ห้องได้ไหม”
“บอกแล้วว่าไม่”
“ไม่ให้อยู่ก็จะไม่อยู่ แค่ไปส่งข้าวเฉยๆ”
“เหนื่อยจะพูดแล้วนะ พูดอะไรไปก็ไม่คิดจะฟังอยู่ดี”
“แล้วนิติคอนโดเธอว่าไงบ้าง เรียกค่าเสียหายเท่าไหร่”
“แล้วคนที่มีเรื่องกับเธอ เธอจ้างมาเท่าไหร่?” ลิเดียร์ถามด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ เมื่อเช้าเธอคุยกับนิติคอนโดแล้ว รู้ทุกอย่างแล้ว รู้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันมีความผิดปกติ เพราะก่อนจะเกิดเรื่องคนที่มีเรื่องกันพูดจากันดีมาก เหมือนทุกอย่างมันเป็นการจัดฉาก ในเมื่อมันเป็นแบบนั้นก็รู้เลยว่าอะไรเป็นอะไร
“ไม่ได้จ้าง”
“ทำแบบนั้นทำไม” มองไม่หลบตา ทำให้รู้เลยว่าแถไปต่อไม่ได้แล้วแน่ๆ
“คือว่า…”
“ถ้าจะพูด
