แกร๊ก~
เสียงปลดล็อคประตูส่งผลให้คนที่เพิ่งละโทรศัพท์ออกจากหู ทอดสายตาไปยังทิศทางของเสียงทันที
ลีโอชูแก้วกาแฟในมือ ใบหน้าคลี่ยิ้มพลางสาวเท้าเดินเข้ามาหา
“ตื่นแล้วเหรอ กำลังจะเข้ามาปลุกพอดี”
“ตื่นแล้ว ขอบคุณนะ” หนุ่มหล่อกดใบหน้ารับ เดินไปวางกาแฟบนโต๊ะตัวที่ว่าง จากนั้นก็เดินมาวางหลังมืออังหน้าผากของคนที่มีสีหน้าเครียดกว่าเมื่อวาน
“ทำอะไร” ลิเดียร์เผลอเงยหน้ามองความอ่อนโยนของชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่รู้ตัว
“จับดูว่าตัวร้อนไหม ตัวก็ไม่ร้อนนะ ปวดหัวหรือเปล่า หรือไม่สบายตัวไหม?” คนถูกถามส่ายหน้ารับ
“เปล่า”
“แล้วทำไมหน้าเครียดๆ เป็นอะไรบอกได้นะ คุยกันได้ทุกเรื่องเลย อย่าเก็บไว้คนเดียว เป็นห่วงร้านหรือเปล่า หรือติดปัญหาอะไร” เห็นเขาห่วงใยจนยิ้มออกมาในที่สุด ลิเดียร์คว้าหมับที่มือหนาดึงมาวางแนบแก้ม
เมื่อคืนเธอและเขาก็น่ารักใส่กันแบบนี้ ถ้าในเช้าของวันนี้จะยังทำแบบนั้นอยู่มันจะเป็นอะไรหร
