ตกดึก
“พอแล้ว เลิกกินได้แล้ว” คิงส์เดินมาคว้าแก้วเหล้าออกไปจากมือของเดียร์ เมื่อเห็นว่าเธอดื่มหนักจนเกินไป
“อย่ามายุ่ง จะไปไหนก็ไปเลย” เธอหันไปตวาดใส่หน้าชายหนุ่ม ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้เธอทำอะไรลงไปโดยที่ไม่รู้ตัวเลย
“เธอดื่มหนักมากเกินไปแล้วนะ ดื่มธรรมดาจะไม่ว่าเลย นี่เล่นนั่งกินเพียวๆ คอแข็งนักรึไง!”
“ไม่แข็ง แต่อยากกินมีปัญหาอะไรมั้ย”
“อยู่รู้หรอกว่าเครียด แต่ดื่มเยอะไปมันก็ไม่ดีต่อสุขภาพหรอกนะ” เขาอธิบาย
“ช่างเหอะ อยากเป็นอะไรก็เรื่องของมันเถอะ ขนาดตัวฉันเองยังไม่ห่วงเลยแล้วนายเป็นใครจะมาห่วงตัวฉันทำไม”
“ก็ห่วง…”
“หยุด! เลิกพูดได้แล้ว รำคาญหูจริงๆ พูดอยู่ได้เป็นแมงหวี่ตอมหูเลย” เธอบ่นพึมพำก่อนที่มือจะควานหาแก้วเหล้าที่ถูกแย่งไป
“นี่เธอว่าฉันเป็นแมงหวี่เหรอ?”
“เออ! พูดอยู่นั่นแหละ หมดขวดเดี๋ยวก็เลิกกินเองนั่นแหละไม่ต้องเป็นห่วง หรือถ้าจะห่วงกลัวว่าจะไม่ได้กินก็สั่งขึ้นมาให
