ลู่หลิงเฟยแทบไม่อยากจะเชื่อว่านางพึ่งได้ยินสิ่งที่ท่านอ๋องหน้าตายผู้นั้นตรัสออกมา เขาจะให้นาง….นอนหนุนตักเขางั้นหรือ แต่ไม่ทันที่นางจะได้พูดแย้งอะไรออกไปเขาก็ดึงตัวนางเข้ามาพร้อมกับใช้ตัวให้นางพิง
“นอนพักสักหน่อย ถึงแล้วข้าจะปลุก”
“นอนท่านี้หม่อมฉันจะหลับได้งั้นหรือเพคะ”
“เช่นนั้นข้าจะช่วยเจ้าเอง หลับตาสิ”
หลิงเฟยเชื่อฟังเขาแต่เขากอดนางแน่นเช่นนี้นางจะหลับได้จริง ๆ นะหรือ ไหนจะเสียงหัวใจของเขาและนางที่เต้นรัวแข่งกันอยู่ในเวลานี้อีกนางจะหลับลงได้เช่นไร ไม่นานก็ได้คำตอบเมื่อเขาเอาฝ่ามือเย็น ๆ มาปิดที่ดวงตานางเอาไว้
“สบายหรือไม่”
“อืม..แต่มืดไปหน่อยเพคะ”
“มิเช่นนั้นจะนอนได้เช่นไร พักผ่อนเถอะข้าไม่ชวนคุยแล้ว”
นึกไม่ถึงว่าท่านอ๋องที่หน้าตายเช่นเขาที่นางพบในวันแรก แม้ว่าจะรูปงามดุจหยกประดับดังที่เลื่องลือแต่กลับปากร้ายและเย็นชาผู้นั้นในยามนี้จะเป็นบุรุษที่อบอุ่นถึงเพียงนี้
ลู่หลิงเฟยหล
