“หลินอี้!!”
“กินข้าวก่อนเถอะ มา ลองชิมขาหมูนี่สักหน่อย”
อาหารบนโต๊ะพร่องลงไปมากเพราะลู่หลิงเฟยหลังจากป่วยพึ่งจะมีมื้อนี้ที่นางมองเห็นอาหารที่กินเข้าไปและยังได้นั่งกินกับหยางหลินอี้ทำให้นางเจริญอาหารมากกว่าเดิม
“โอ๊ย อิ่มมากเลย”
“ดื่มชาร้อนนี่หน่อย ช่วยย่อยอาหารได้ดี”
“พระองค์ช่างใส่พระทัยจริง ๆ นี่ชาผสมดอกบ๊วย หอมกลิ่นบ๊วยด้วย หรือว่า....”
“ชอบหรือไม่”
“สดชื่นมากเลยเพคะ”
“ข้าขโมยมาจากห้องของเจ้า”
“หม่อมฉันย่อมรู้ดีเพคะ เพราะชาสูตรนี้ข้างนอกไม่มีขาย ว่าแต่พระองค์ไปขโมยมาเมื่อใดเพคะ”
“วันที่ไปพักที่จวนของเจ้า พี่ใหญ่เจ้าเริ่มก่อน เมื่อข้าถามเขาก็เลยบอกว่าเจ้าทำเองและเก็บซ่อนเอาไว้ที่ห้องยา วันที่ข้าเข้าไปเอายาในห้องนั้นก็เลยหยิบติดมือมา”
“หยิบติดมือมามิได้ขโมย ท่านอ๋องช่างเลี่ยงใช้คำเก่งเหลือเกิน”
“ไปเถอะข้าจะทายาให้”
“เพคะ”
ห้องบรรทม
เมื่อเข้ามาถึงห้อง พวกเขาก็ลืมเสียสนิทว่าต
