ตรวนสวาท 5 อันลัคกี้เดย์ (Unlucky day)
1519 คำ
ตรวนสวาทล่ามรัก 5 อันลัคกี้เดย์ (Unlucky day)
"มันเป็นวันซวยอะไรเนี่ย อัญชันเอ้ย...ชีวิตนี้แกจะเจออะไรที่แย่ไปกว่าตกงานอีกไหมเนี่ย"
อัญชิตาที่เพิ่งเดินออกมาจากออฟฟิศของสายการบินที่เธอทำงานอยู่ หนึ่งปีกับการทำงานที่นี่มันสอนอะไรเธอหลายๆอย่าง
วันนี้หญิงสาวถูกเรียกให้เข้าพบและได้รับซองขาวซึ่งข้างในนั้นเป็นหนังสือว่าจ้างให้ออกจากงาน ทางบริษัทจ้างให้เธอออกจากงานโดยให้เหตุผลว่า เศรษฐกิจโลกเริ่มตกต่ำบวกกับตอนนี้มีสายการบินโลว์คอสต์ที่เกิดขึ้นอีกมากมาย มันจึงเป็นตัวเลือกที่เพิ่มขึ้นของผู้ใช้บริการ ทำให้บริษัทเริ่มขาดทุนกำไร จึงเป็นผลทำให้บริษัทต้องมาจัดการกับระบบการบริหารภายใน การปลดพนักงานออกจึงเป็นตัวเลือกต้นๆที่ทางบริษัทจะต้องทำ
แต่เธอรู้ดีว่ามันไม่ใช่!
เธอถูกกลั่นแกล้งจากใครบางคนที่ไม่ชอบเธอแต่ทว่าการออกจากงานในครั้งนี้ทางสายการบินก็ได้ชดเชยเงินให้เธอในจำนวนที่เธอพอจะเอาไปตั้งหลักได้
อัญชิตาเดินเข้าไปทำธุระที่ห้องน้ำก่อนจะออกไปจากตรงนี้ ว่าไปแล้วเธอก็ไม่อยากจะเดินแถวๆนี้ให้เสียความรู้สึกเช่นกันแต่มันจำเป็นที่จะเข้าห้องน้ำจริงๆ
"ไงจ๊ะ แม่สาวฮอต แต่เอ๊ะเธอคงจะฮอตต่อไปอีกไม่ได้แล้วสินะเพราะคุณพ่อจ้างเธอออกแล้วนิ่ ต่อไปก็อย่าหวังว่าจะได้มาอ่อยให้ท่ากัปตันเรียวของฉันอีก" สาวสวยมีนามว่าฟูมิโกะที่ยืนขวางทางอัญชิตาอยู่ตรงหน้าห้องน้ำ
"อ่อ! เรื่องผู้ชายนี้เองที่ทำให้ลูกเจ้าของสายการบินอย่างเธอถึงกับลงมือทำให้ฉันออกจากงาน"
"รู้ตัวก็ดีแล้ว"
"จริงๆฉันก็อยู่ของฉันดีๆนะ กัปตันเรียวต่างหากที่มาชอบยุ่งกับฉันเองทั้งๆที่จริงฉันไม่สนผู้ชายแบบนี้ด้วยซ้ำ อืม...จะว่าไปเขาก็วุ่นวาย และอยากสนิทสนมกับแอร์สาวๆทุกคนในครูวเลยนะ นี่บอกไว้เผื่อเธอไม่รู้ จะได้จ้างออกทั้งสายการบินเลย"
"อย่ามาใส่ร้ายกัปตันเรียวของฉันนะนังชั้นต่ำ แกนั่นแหละที่มายั่วกัปตันเรียวของฉันก่อน" ฟูมิโกะตะโกนใส่หน้าของอัญชิตาด้วยความโกรธก่อนที่เธอจะลงมือใส่อัญชิตา
เพียะ! ฝ่ามือเรียวของฟูมิโกะตบลงไปที่แก้มซ้ายของอัญชิตาเข้าอย่างแรง
ใบหน้าสวยหันไปตามแรงของฝ่ามือที่ฟาดลงบนใบหน้าเธอ มือเรียวลูบไปที่แก้มเบาๆเพื่อเป็นการให้บรรเทาความเจ็บก่อนดวงตากลมโตจะถลึงจ้องหน้าฟูมิโกะด้วยความโกรธ
"ไม่เคยมีใครมาทำกับฉันแบบนี้มาก่อน ไหนๆฉันก็ออกจากงานแล้ว ขอตบลูกเจ้าของสายการบินหน่อยก็แล้วกันนะ" ว่าแล้วอัญชิตาก็กระโจนใส่ฟูมิโกะเข้าไม่ยั้ง ทั้งฝ่ามือ เล็บ และเท้าของเธอ รัวไปที่ร่างกายของฟูมิโกะ
ชุดสวยของฟูมิโกะขาดรุ่ยพร้อมกับร่างกายที่นอนฟุบอยู่บนพื้นหน้าห้องน้ำ อัญชิตาได้แต่มองภาพตรงนั้นก่อนจะเดินออกไปอย่างไม่หันหลังกลับมา
"แกต้องเจอดีแน่นังอัญชันฉันไม่ปล่อยแกเอาไว้แน่นอน...ฉันขอสัญญา!" ฟูมิโกะร้องตามหลังเธออย่างเคียดแค้น
หลังจากที่จัดการกับฟูมิโกะเป็นที่เรียบร้อยแล้ว อัญชิตาก็เดินออกมารอรถไฟฟ้าใต้ดินที่สถานีใกล้ๆ
ครืด ครืด ครืด....
เสียงสมาร์ทโฟนของเจ้าตัวดังขึ้นทำให้อัญชิตาหยิบมันออกมาจากกระเป๋าสะพายใบเล็กของเธอ
"อ้าว! ริกะเองเหรอ สงสัยจะคลอดแล้วแน่เลย" หลังจากที่เธอดูหน้าจอแล้วเห็นชื่อเพื่อนสนิทที่โชว์ขึ้นมาทำให้อัญชิตากดรับสายทันที
ปลายสายเอ่ยขึ้นมาทำให้อัญชิตารู้ทันทีว่าเป็นใครเป็นคนพูด เธอเบิกตากว้างเมื่อได้ยินข่าวร้ายที่แม็กซิโมอยู่ปลายสายโทรมาแจ้ง
หลังจากได้ฟังข่าวริกะจากแม็กซิโมแล้วหญิงสาวเปลี่ยนใจรีบเรียกแท็กซี่เพื่อที่จะให้ไปส่งที่โรงพยาบาลทันที
นี่วันเป็นวันโชคร้ายจริงๆอันลัคกี้เดย์ของแท้เพราะเธอได้รับข่าวร้ายถึงสองเรื่องในวันเดียวกัน
ทันทีที่อัญชิตาไปถึงโรงพยาบาลในกรุงโตเกียวเธอรีบวิ่งเข้าไปยังห้องที่แจ้งบอกว่าเพื่อนสาวของเธออยู่ในห้องนั้น และภาพที่เธอเห็นก็คือ ริกะเพื่อนของเธอที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียงของโรงพยาบาลและข้างๆกายนั้นจอสัญญาณชีพบอกว่าชีพจรอละหัวใจของเธอไม่เต้นแล้วบวกกับภาพที่คุณแม็กซิโมที่กำลังอุ้มทารกยืนร้องไห้อยู่ข้างๆนั้นมันทำให้เธอมั่นใจว่าเพื่อนสาวของเธอได้สิ้นลมไปแล้วจริงๆตามที่แม็กซิโมแจ้งข่าวไปบอกเธอ
"ริกะจากฉันและลูกไปแล้ว จากไปไม่มีวันกลับ..." แม็กซิโมพูดออกมาทั้งน้ำตา
ทันทีที่คำบอกเล่าของแม็กซิโมจบลงมันทำให้น้ำตาของอัญชิตาไหลพรากออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เธอร้องไห้พร้อมกับกอดไปที่ร่างไร้วิญญาณของเพื่อนรัก
"คุณแม็กซิโมต้องเข้มแข็งนะคะ ถึงริกะจะจากเราไปแล้ว อย่างน้อยๆเรายังมีเลือดเนื้อเชื้อไขของริกะที่ยังอยู่กับเรา"
"ฉันจะอยู่ต่อได้ย่างไร ฉันจะเลี้ยงเด็กคนนี้ได้อย่างไรกัน ริกะทำไมทิ้งฉันไปแบบนี้" แม็กซิโมยังคงฟูมฟายร้องไห้ออกมาไม่หยุด
"เด็กเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายคะหนูขออุ้มได้ไหม" อัญชิตายื่นมือขออุ้มทารกน้อยจากแม็กซิโม
"ทารกนี้เป็นเพศหญิงและฉันก็ตั้งชื่อให้เด็กคนนี้ว่า มีอา" แม็กซิโมกล่าวพร้อมกับยื่นทารกน้อยให้กับอัญชิตาอุ้ม
"หือ... น่ารักน่าชังจังเลยมีอา น้าอัญชันขออุ้มหนูหน่อยนะคะ" เธอรีบปรับโทนเสียงเมื่อคุยกับทารกตัวน้อย
"ฉันมีเรื่องจะขอร้องเธอได้ไหมอัญชัน" แม็กซิโมกล่าวขึ้นพร้อมกับสีหน้าจริงจัง
"เรื่องอะไรคะ"
"ฉันจะขอร้องเธอให้เธอลาออกจากการเป็นแอร์โฮสเตสได้ไหม"
"ถ้าเป็นเรื่องนี้ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะวันนี้หนูเพิ่งรับจดหมายให้ออกจากงานมาพอดีเลยค่ะ แล้วว่าแต่ว่ามันเกี่ยวอะไรกับการที่หนูออกจากงานคะ"
"ฉันอยากให้เธอไปอยู่ที่อิตาลีกับฉัน ฉันจะเอามีอาไปเลี้ยงที่โน่น"
"แล้วไงคะ มันเกี่ยวอะไรกับหนู"
"ฉันจะจ้างเธอในการเลี้ยงมีอา ฉันอยากให้ลูกสาวของฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ขาดความอบอุ่นจากแม่"
"แต่ว่า...." หญิงสาวอ้ำอึ้งทำไมเธอจะไม่เข้าใจความหมายของแม็กซิโมที่พูดออกมา ทั้งหมดที่แม็กซิโมสื่อออกมาคืออยากให้เธอเลี้ยงดูทารกน้อยเหมือนลูก ไม่อยากให้มีอาโดดเดี่ยวไร้แม่เมื่อโตขึ้นมา
"นึกเสียว่าทำเพื่อริกะเถอะ ถ้ามีอาโตมากพอแล้วเธอค่อยบอกเรื่องนี้กับมีอาได้ไหม...ฉันขอร้องละ" แม็กซิโมร้องไห้ออกมาอีกครั้งพร้อมกับทำท่าจะคุกเข่าลงเพื่อร้องอัญชิตา
"อย่าทำแบบนี้เลยค่ะคุณแม็กซิโมอย่าคุกเข่าให้หนูเลยหนูอายุน้อยกว่าคุณนะคะ"
"เธอรับปากฉันได้ไหมว่าจะเลี้ยงมีอาให้ฉันและริกะ เพราะฉันเองก็คิดว่าตัวเองคงอยู่ได้ไม่นานเช่นกัน"
"คุณหมายความว่าไงคะ"
"ฉันป่วย รักษามาหลายปีแล้ว อาการทรุดลงเรื่อยๆ และในวันที่ริกะคลอดลูกฉันก็มาไม่ทันเพราะตอนนั้นมัวแต่รักษาตัวอยู่อิตาลี มันจึงทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้"
"แล้ว...." ไม่ทันที่อัญชิตาได้ถามแม็กซิโมก็เอ่ยสวนขึ้นมาก่อน
"หมอบอกว่าฉันคงอยู่ได้ไม่เกินปีนี้ เมื่อเธอรู้แบบนี้แล้วฉันหวังว่าเธอคงไปช่วยฉันดูแลมีอาที่อิตาลีนะ เพราะฉันไม่ไว้ใจใครนอกจากเธอ" เมื่อได้ยินแม็กซิโมพูดมาแบบนี้ มีหรือคนอย่างอัญชิตาจะใจแข็งกล้าปฏิเสธได้ เธอและริกะถึงจะรู้จักกันได้แค่ปีกว่าๆแต่ทว่าความสนิทสนมของทั้งสองกลับแน่นแฟ้นและรักกันคบกันอย่างจริงใจ
"หนูขอคิดก่อนได้ไหมคะ หลังจากจบงานศพของริกะแล้วหนูจะให้คำตอบ"
"อืม...ก็ได้"
- ผู้เขียน
