ภายในห้องผู้ป่วยดูแคบไปถนัดตา เพราะความเป็นห่วงลูกชาย คุณจีรญาและให้สามีพามาตั้งแต่เช้าทั้งๆ ที่เมื่อคืนเมคินก็บอกไปแล้วว่าไม่ต้องมาเธอเองก็รับปากเป็นดิบดี และพอเห็นกับตาว่าลูกชายไม่ได้เป็นอะไรมากก็โล่งใจแต่กลับกลายมาเป็นกังวลอาการของเลขามากกว่า
“ผมไม่เป็นอะไรแล้วครับ” ทิวารู้สึกเกรงใจที่ท่านทั้งสองเป็นห่วง
“ไม่เป็นอะไรได้ยังไงดูสิ เย็บไปตั้งหลายเข็ม”
“แม่ครับ ผมก็มีแผลนะ ดูสิ” เมคินยื่นแขนให้แม่ตัวเองดู
“แผลเราน่ะนิดเดียว ไม่กี่วันก็หาย แต่แผลน้องสิ ดีนะไม่โดนหน้า ถ้างั้นแม่เอาเราตายแน่”
“ผมไม่ใช่คนทำนะครับแม่”
“คินไม่ได้ทำแต่ที่ทิวเป็นแบบนี้ก็เพราะคนของคินใช่เหรอ”
“คนของผมที่ไหนแม่ คุณมนัสน่ะ มาทำงานก่อนผมอีก เขาเป็นคนของพ่อ”
“อ้าว จู่ๆ มาโยนเผือกร้อนให้กันอย่างนี้ได้ยัง” คุณเมฆาที่นั่งเงียบอยู่โวยวายขึ้น
ทั้งห้องพากันหัวเราะ รวมถึงทิวาที่แม้จะเจ็บอยู่แต่ก็รู้สึกดีที่บรรยากาศในห
