วันนี้ทิวามีเรียนภาษาจีนตอนบ่าย แต่กว่าเขาจะฝืนตัวเองออกจากเตียงนอนได้ก็เกือบจะเที่ยง ส่วนคนที่ทำให้เขามีสภาพย่ำแย่ขนาดนี้นั้นไม่รู้ว่าหายไปไหน
เมื่อเช้าเมคินปลุกให้เขาดื่มนมอุ่นๆ หนึ่งแก้วจากนั้นเจ้าตัวก็หายออกไปจากห้องนอน ทิวาเดาว่าบอสของเขาคงจะทำงานอยู่ที่ห้องนอนเล็ก แต่พอเปิดประตูเข้าไปดูก็ไม่เห็นแม้แต่เงา
ชายหนุ่มรีบโทรหาเพราะอยากให้เมคินขับรถไปส่งที่สถาบันสอนภาษาจีน เพราะถ้าให้นั่งรถไฟฟ้าหรือเรียกแท็กซี่ไปเหมือนทุกครั้งก็กลัวว่าตัวเองจะเดินไปไม่ถึงชั้น 5 เพราะเรี่ยวแรงของเขาโดนคนเอาแต่ใจสูบไปจนหมด
“พี่คิน อยู่ไหนครับ” เขารีบถามเมื่อปลายสายกดรับ
“อยู่ข้างล่าง กำลังจะขึ้นไปแล้ว”
วางสายไปไม่นานเมคินก็กลับมาถึงห้อง ในมือเต็มไปด้วยข้าวของพะรุงพะรัง
“พี่คินซื้ออะไรมาเยอะแยะ”
“ข้าวเที่ยงไง แล้วนี่ก็ซุปไก่ พี่ให้ป้าน้อมตุ๋นให้นายโดยเฉพาะเลยนะ”
“ให้ผมเหรอครับ”
“อือ ใช่สิ”
“ไม่เห็นต้
