กว่าเสียงแห่งความสุขจะเงียบลงก็เกือบตีสี่ ทั้งสองคนที่ห่างหายเรื่องบนเตียงมานานต่างปรนเปรอมอบความสุขให้แก่กันและกันอย่างไม่มีใครยอมแพ้ เมคินจำได้ดีว่าครั้งสุดท้ายที่เขาสุขสมนั้น ทิวาคอพับไปแล้ว เขาต้องอุ้มเลขามาอาบน้ำอีกรอบ ทำความสะอาดช่องทางรักที่เปรอะเปื้อนจากน้ำรักของตนคนเองที่ไม่ยอมสวมถุงยางในรอบหลังๆ
ทิวาลืมตาตื่นตอนเกือบแปดโมงเช้า เขาปวดร้าวไปทั่วทั้งตัว สภาพยับเยินกว่าทุกครั้ง แต่บนใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข ไม่โกรธเมคินเลยสักนิดที่ทำกับตัวเองอย่างนั้น
“ไหวไหม”
คนที่กำลังนึกถึงเดินเข้ามาพอดี
“ไหวครับ เดี๋ยวกินข้าวกินยาก็ไปทำงานได้”
“อย่าฝืนนะ”
“ไม่ฝืนครับ แต่วันนี้พี่คินอย่าใช้ผมเดินบ่อยละกัน”
“ไม่พักหน่อยเหรอ”
“ไม่ดีกว่าครับ”
งั้นไปแปรงฟันนะ จะได้ออกมากินข้าวกินยา ไม่ต้องอาบน้ำหรอกเพิ่งอาบไปตอนตีสี่เอง”
“ขอบคุณนะครับ”
เมคินยิ้ม รู้ว่าเลขาหมายถึงอะไร
อาหารเช้าวันนี้เป็นข้าว
