วันต่อมา
หมับ
มาร์คินเดินเข้ามาสวมกอดนาร์มินที่กำลังยืนทอดสายตามองวิวผ่านกระจกใสจากข้างหลัง หญิงสาวเอียงใบหน้าไปหาคนตัวโตด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะโดนริมฝีปากหยักได้รูปกดลงแก้มใสเบาๆ อย่างอ่อนโยนหนึ่งครั้ง
“คุยงานเสร็จแล้วเหรอคะ?”
“คุยเสร็จแล้ว รอบหน้าจะพาไปเที่ยวนะ รอบนี้มาทำงานเลยไม่ได้พาเธอเที่ยวเลย” เขาบอกนาร์มิน มาสิงคโปร์รอบนี้เขามาทำงานเลยไม่ได้พานาร์มินเที่ยว เขาแอบกลัวเหมือนกันว่าเธอจะเบื่อหรือเปล่า พามาสิงคโปร์ทั้งทีแต่กลับได้อยู่แค่ในที่พัก
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเข้าใจ” เธอตอบกลับ อันที่จริงเธอไม่ได้ซีเรียสเรื่องนี้มากนักเพราะเธอเข้าใจมาร์คินว่าเขามาทำงานไม่ได้มาเที่ยว
“เย็นนี้อยากไปไหนไหม? เดี๋ยวพาไป”
“อยากไปถ่ายรูปมากกว่า”
“เดี๋ยวพาออกไปถ่ายรูป”
“ทำไมน่ารักแบบนี้คะ” เธอหมุนตัวกลับมาหามาร์คินทั้งที่เขายังใช้สองแขนกอดรัดเอวบางของเธอเอาไว้ ริมฝีปากสีระเรื่อฉีกยิ้ม
“หรืออยากให้ใจ
