“ค่ะ กำลังออกไปเอานะคะ” เธอก้าวขาออกมาจากลิฟต์ของคอนโดในขณะที่มือกำลังยกโทรศัพท์แนบหูพูดกับพนักงานส่งอาหารที่มาถึงแล้ว
ณิดาเดินจ้ำอ้าวมาหน้าคอนโดมิเนียมซึ่งมีพนักงานส่งอาหารยืนรออยู่ หญิงสาวรับอาหารที่สั่งมาแล้วตั้งท่าเตรียมเดินเข้าไปข้างใน ทว่ากลับต้องชะงักสองเท้าลงเมื่อสายตาพลันเห็นนาร์วินนั่งอยู่โซฟาตรงโซนหนึ่งของคอนโด
“พี่นาร์วิน…” ตอนแรกที่เดินออกมาจากลิฟต์เธอไม่เห็นเขานั่งอยู่ตรงนี้ คงเป็นเพราะไม่ได้มองด้วยเลยไม่รู้ว่าเขามาถึงแล้ว เธอส่งโลเคชั่นที่อยู่ให้เขาเพื่อมาเอาเสื้อแจ็คเก็ตคืน แต่ไม่คิดว่าเขาจะมาถึงเร็วขนาดนี้ เขาบอกเธอว่าสี่ทุ่มจะเข้ามาเพราะยังไม่ว่าง พอมองนาฬิกาบนโทรศัพท์ก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มเศษๆ
“ฉันส่งข้อความบอกเธอว่ามาถึงตั้งแต่ยี่สิบนาทีที่แล้วแล้ว แต่เธอไม่ตอบ” เขาเงยหน้าขึ้นณิดาพร้อมขยับริมฝีปากบอกเธอ ไม่เคยมานั่งรอใครนานขนาดนี้ หากเป็นคนอื่นคงหมดความอดทนไ
