ใยบัว
ฉันทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรงหลังจากทุกคนออกไปจากห้องหมดแล้ว ฉันเหนื่อยที่ต้องฝืนตัวเองว่าไม่เป็นอะไร ฉันเหนื่อยที่พยายามฝืนซ่อนความรู้สึกจริงๆของตัวเองไว้ไม่ให้คุณปราบรับรู้ มันไม่ง่ายเลยกับการเผชิญหน้ากับเขาแล้วทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร มันไม่ง่ายเลยที่ต้องทำใจแข็งตอนที่เห็นสายตาเจ็บปวดของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ฉันก็ได้แต่บอกตัวเองว่าแบบนี้มันดีที่สุดแล้ว ดีสำหรับทุกคนโดยเฉพาะฉัน
แกร็ก คุณไทม์ที่เดินตามคุณปราบออกไปเปิดประตูเข้ามาอีกครั้ง นั่นทำให้ฉันรีบกระพริบตาไล่น้ำตาตัวเองให้หมดแล้วพยายามทำตัวให้เป็นปกติ
“ไม่ไหวก็ไม่ต้องฝืน เรื่องแบบนี้มันหลอกตัวเองไม่ได้หรอก” คุณไทม์พูดก่อนจะเดินมานั่งข้างๆฉัน
“ฉันก็แค่เหนื่อยน่ะค่ะ” ฉันพูดกลบเกลื่อนความรู้สึกของตัวเองออกไป
“เธอโกหกคนที่เคยมีความรักมาแล้ว?” คุณไทม์เลิกคิ้วถามฉันขึ้น แต่ก็นั่นสินะ เขาเคยผ่านความรู้สึกแบบนี้ และเรื่องแบบนี้มาแล้
