กองปราบ
ผมแทบไม่อยากเชื่อกับเรื่องที่ตัวเองรับรู้มา ใครจะไปคิดว่าที่ผ่านมาผมแม่งโง่มาตลอดทั้งที่เคยคิดว่าตัวเองฉลาด แต่วันนี้มันตอกย้ำผมแล้วว่าผมโง่ขนาดไหน
“เหอะ!” ผมเค่นหัวเราะอย่างสมเพชตัวเอง นอกจากจะโง่แล้ว ผมแม่งยังทิ้งเพชรไปคว้าก้อนกรวดแล้วแบบนี้จะไม่ให้ผมสมเพชตัวเองได้ยังไงวะ
แกร็ก เสียงประตูเปิดออกมาพร้อมกับพ่อผมที่เดินเข้ามาในห้องทำงานผม
“แกเป็นอะไร” พ่อผมถามก่อนจะนั่งลง
“ผม...” ผมไม่รู้จะพูดยังไง ไม่รู้จะเริ่มยังไง พูดไปแม่งก็เหมือนยิ่งตอกย้ำตัวเอง
“ถ้ามันลำบากก็ไม่ต้องพูด” พ่อพูดขึ้น
“เห้อ” ผมทำได้แต่พ่นลมหายใจออกจากปากอย่างทำอะไรไม่ได้
“ทำใจซะ ทุกอย่างแกเลือกเอง อะไรที่เป็นของเรามันก็เป็นของเรา แต่อะไรที่ไม่ใช่ของเรา ยังไงก็ไม่ใช่ของเรา...”
“เย็นนี้กลับบ้านด้วย แม่แกอยากเจอ” พ่อพูดจบก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องทำงานของผมไป ทิ้งให้ผมอยู่กับตัวเองอีกครั้ง อยู่กับความโง่และค
