ในระหว่างที่ฉันกำลังรีบสาวเท้าเดิน วีนัสก็เอาแต่ถามไม่หยุดว่าจะไปไหน แต่ฉันไม่ตอบ ฉันรีบเดินให้ไวที่สุด ใจฉันมันเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ กลัวมากจริงๆ กลัวพี่ป่าจะเจอ
หมั่บ!
จู่ๆ แขนฉันถูกใครไม่รู้รั้งเอาไว้ จากนั้นร่างฉันก็ถูกกระชากเซไปกระแทกกับแผงอกของใครสักคน
กลิ่นน้ำหอมเย็นๆที่ตัวเขา มันลอยมาเตะจมูกของฉัน มันทำให้ฉันรับรู้ได้ทันที ว่าเจ้าของมือที่กำลังจับแขนฉันอยู่ กับเจ้าของแผงอกแน่นๆนี้คือ...
เฮือก...พี่ป่า
ฉันเงยหน้าดู สรุปว่าเป็นพี่ป่าจริงๆ ฉันรีบดันตัวเองออกจากแผงอกของเขา แต่เขาไม่ยอมที่จะปล่อยฉันเลย นี่เมื่อไรฉันจะหมดเวรหมดกรรมสักที
ประเทศไทยก็ไม่ใช่เล็กๆ ทำไมต้องวนกลับมาเจอเขาอีก เมื่อไหร่ฉันจะหลุดพ้นสักที
"มึงจริงๆด้วยแอม" พี่ป่่คลี่ยิ้มออกมาอย่างดีใจ ที่รู้ว่าเป็นฉัน
แต่ฉันไม่ดีใจเลยสักนิด ที่เจอเขา
"แอม มึงหนีกูมาไกลเกินไปแล้วนะ..." พี่ป่าพูดขึ้น หลังจากที่เขาเอาแต
