สองวันต่อมา
มัดหมี่ที่ทำงานถวายชีวิตก็ถึงช่วงที่มีโอกาสได้พักอีกทั้งเสื้อผ้าที่เอาไปคอนโดเพื่อนก็เยอะจนต้องขนกลับมาซักที่บ้านและเอาของใหม่ไปเปลี่ยน
รถมอเตอร์ไซค์ของมาร์ชจอดทำให้เธอรู้ว่าน้องชายอยู่ในบ้านจึงเดินเข้าไปหาเป็นจังหวะที่มาร์ชกำลังรัวโทรศัพท์อยู่บนโซฟาพอดี พอเห็นตัวเธอเขาก็ถามหาสิ่งที่ต้องการ
“กำลังจะทักหาเลย เจ๊จำชีทเรียนตอนปีหนึ่งของเค้าได้มั้ย”
“ชีทเรียน ?” มัดหมี่ทวนคำพูดขณะที่หย่อนตัวนั่งโซฟาเดียวกัน “มันกี่ปีมาแล้วฉันจะไปจำได้ยังไง”
“ต้องจำได้ดิ ก็ที่เค้าไปอยู่กับเจ๊ช่วงหนึ่งอ่ะ ตอนจะย้ายคอนโดเค้าบอกว่าห้ามทิ้งไง อย่าบอกนะว่าทิ้งไปแล้ว”
มาร์ชตั้งท่าจะโวยวาย มัดหมี่ก็ยกมือเบรก พอพูดเรื่องนี้มัดหมี่ก็จำได้ขึ้นมาเพราะช่วงที่มาร์ชเข้ามหาลัยแรก ๆ เด็กที่เคยผ่านช่วงมัธยมปลายหมาด ๆ และคุ้นชินกับการเลิกเรียนตรงเวลา พอเข้ามหาวิทยาลัยก็มักจะปรับตัวไม่ค่อยได้ ดังนั้นพอเจอระบ
