“งั้นหนูไปทำงานก่อนนะคะ” หลังจากที่ช่วยอาร์เจนำจานไปเก็บในครัวมัดหมี่ก็ออกมาหาพ่อกับแม่ที่ยังนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร
“ไปยังไงล่ะลูก”
“เดี๋ยวผมไปส่งครับ”
“งั้นเหรอ ขับรถดี ๆ ล่ะ”
“ครับ วางใจได้เลย”
หลังจากที่ได้คุยกันต่อหน้าลูกชายเพื่อนเป็นครั้งแรกในโต๊ะอาหาร กุลนิดาก็เบาใจไปได้เยอะ แม้ว่าหน้าตาจะเหมือนอดีตสามีไม่เอาไหนของแพรขวัญ แต่ดูเหมือนว่าจะชัดเจนและพึ่งพาได้มากกว่าพ่อตัวเองในช่วงอายุที่เท่ากันที่กว่าจะเข้าที่เข้าทางก็อายุเกือบห้าสิบ เห้อ !
พอถึงเวลาออกคล้อยหลังพ่อกับแม่ที่ขึ้นด้านบนไปพักผ่อนมัดหมี่ก็จัดการเกี่ยวแขนหนาฉุดให้ออกจากบ้าน ในตอนออกรถไปได้ซักพักมัดหมี่ก็หันไปมองอาร์เจด้วยตาเป็นประกายสงสัย
“มันอะไร...มันยังไง ไปคุยกับพ่อแม่ตอนไหน”
“ให้พ่อกับแม่คุยให้น่ะ” เพราะงั้นในตอนที่เผชิญหน้าพวกท่านครั้งแรกเมื่อเช้านี้ถึงได้ทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ เพราะไม่รู้ฟีคแบคหลังจากที่พวกท่านคุย
