หลังจากกลับมาจากโรงพยาบาล ตอนนี้ฉันยังงงอยู่เลย หมอบอกว่าเหมันต์ปกติดีทุกอย่าง มันจะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง ในเมื่อเหมันต์อ้วกหนักขนาดนั้น
“ทำหน้าอะไรแบบนั้น” เหมันต์หันหน้ามาถามหลังจากที่เรามาถึงบ้านกันแล้ว
“หมวยว่าเราไปตรวจโรงพยาบาลอื่นกันมั้ยเหมันต์” ฉันบอกแบบนี้มาตลอดทาง แต่เหมือนเหมันต์ไม่ฟังฉันเลยสักนิด
“คิดจะเบี้ยวรึไง”
“เบี้ยวอะไร” ฉันขมวดคิ้วกระพริบตาปริบปริบมองหน้าเหมันต์อย่างไม่เข้าใจที่เขาพูด
“ก็ถ้ากูยอมไปหาหมอ วันนี้ก็ทั้งวันทั้งคืนไง....” เหมันต์ก้มลงมากระซิบที่หูฉัน
ใบหน้าของฉันมันเห่อร้อนขึ้นมาทันทีเมื่อเหมันต์พูดคำนี้ออกมา
“เหมันต์ อร้ายย” ฉันร้องออกมาเสียงหลงเมื่อจู่ๆ เหมันต์ก็อุ้มฉันตัวลอย
จากนั้นเขาก็เดินขึ้นชั้นสองโดยไม่ฟังเสียงคัดค้านจากฉันเลยสักนิด
@ภายในห้อง.
เหมันต์วางฉันลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะขึ้นมาค่อมร่างฉันเอาไว้ เขาก้มหน้าลงมาใช้ปลายจม
