ผมยืนกอดหมวยร้องไห้อยู่อย่างนั้น นานพอสมควร เธอยืนนิ่งไม่ขยับและไม่ยอมพูดอะไรเลยสักคำ
“หมวย มึงจะด่าจะว่าอะไรกูก็ได้ แต่อย่าเงียบแบบนี้ได้มั้ย ฮึก....”
เธอยังคงเงียบ ใจผมแม่งจะขาดอยู่แล้วตอนนี้ ผมยอมให้เธอด่าเธอว่า ยอมหมดทุกอย่าง อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่เงียบไปแบบนี้
“หมวย ฮึก...”
ผมค่อยๆทรุดตัว นั่งคุกเข่าต่อหน้าหมวย เธอไม่แม้แต่จะก้มลงมามองผมเลยจริงๆ
ฉันก้มหน้าร้องไห้สะอื้นออกมาอย่างหนัก ผมรู้สึกว่าผมไม่มีตัวตนในสายตาเธอเลย เธอทำให้ผมรู้สึกแบบนั้น
หมวยเก่ง เธอเก่งที่เธอไม่ต้องพูดอะไร แค่เธอยืนนิ่งๆ มันก็ทำให้ผมเจ็บเจียนตายได้
“กู ฮึก กูไม่เคยคิดที่จะเอามึงไปแลกกับบ้านและบริษัทของกู มันเป็นแผนของกูที่จะเอาบ้านกับบริษัทคืนมา โดยที่จะไม่เสียมึงไป กูไม่มีวันยกมึงให้ใครหมวย ฮึก ไม่มีวัน...”
“....”
“กูไม่บอกมึง เพราะกูไม่อยากให้เสียแผน มึงเชื่อกูได้มั้ยหมวย ฮึก...”
“กูโคตรรักมึง
