“คิดจะหนีกูสินะ เพราะกูไม่ยอมให้มึงหลอก มึงเลยไปหลอกคนอื่นต่อ หึ!”
ดูความคิดของเขาสิ ทำไมถึงคิดอะไรเป็นตุเป็นตะได้ถึงขนาดนี้นะ
“เหมันต์พี่ก้องภพคือลูกพี่ลูกน้องของหมวย หมวยก็เคยพูดถึงพี่ก้องภพให้เหมันต์ฟังอยู่บ่อยๆนะ”
“กูบอกไปแล้วว่ากูลืมเรื่องพวกนั้นหมดแล้ว” เหมันต์พูดพรางก้มหน้านวดคลึงข้อเท้าให้ฉัน จนตอนนี้มันรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว
“อื้ม หมวยรู้” ฉันตอบสั้นๆ ก่อนจะหันหน้าหนีไปทางอื่น
“เดี๋ยวกูจะโทรบอกให้ลูกน้องปล่อยมัน มึงไม่ต้องห่วงมันจนออกนอกหน้าขนาดนั้นหรอก”
ทั้งที่ฉันก็ไม่ได้พูดเร่งเร้าอะไรเขาอีก แต่เขากลับพูดออกมาอย่างคนที่ไม่สบอารมฌ์ แต่ถึงยังไงฉันก็โล่งอกที่เหมันต์ยอมปล่อยพี่ก้องพบ
“เหมันต์”
ฉันเรียกชื่อเขาเบาๆ ฉันรู้ว่าเขาได้ยิน แต่เขาเลือกที่จะไม่ขานรับมากกว่า
ฉันชั่งใจ ว่าจะถามออกไปดีมั้ยเรื่องที่พ่อกับแม่ของเขาเสีย ฉันอยากแสดงความเสียใจกับเขา ฉันอยากไปไหว้พ่อกับแม
