ฉันนั่งอยู่ในวงแขนแกร่งของเหมันต์นานประมาณครึ่งชั่วโมง โดยที่เจ้าตัวไม่ยอมปล่อยให้ฉันลุกขึ้นไปไหนเลย เขาตั้งใจเล่นเกมส์มาก ฉันก็ไม่รู้ว่าเขากำลังเล่นเกมอะไรอยู่ เพราะว่าฉันไม่มีความรู้เรื่องเกมส์
“เหมันต์ไปกินข้าวเถอะ เดี๋ยวค่อยมาเล่นต่อก็ได้” ฉันพูดบอกเขาครั้งที่ร้อยได้แล้วมั้ง แต่เขาก็ยังไม่สนใจ
“นานๆทีจะหยุด มึงจะบังคับอะไรหนักหนา” เหมันต์พูดตอบทั้งที่ตายังจ้องมองจอทีวี
ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ อาหารเย็นหมดแล้วแหละตอนนี้
“หันหน้ามาหน้ามาหากูหน่อย”
“หะ หันไปทำไม”
“บอกให้หันมา จะถามทำไม”
“ตะ แต่หมวยนั่งแบบนี้นานแล้ว เหมันต์คงจะปวดขะ...”
เหมันต์พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะวางรีโมทบังคับเกมส์ลง
หมั่บ!
“อะ อร้ายย”
ฉันร้องอุทานออกมาเสียงหลงเมื่อ จู่ๆ เหมันต์ก็จับร่างฉันให้พลิกตัวหันหน้าเข้าหาตัวเขา ตอนนี้ใบหน้าของเราทั้งคู่อยู่ในระดับเดียวกัน จากนั้นเขาก็เลิกเสื้อของฉันขึ้นไปกอ
