สองชั่วโมงต่อมา...
วันนี้หนามเตยมีเรียนสองวิชาคือช่วงเช้าหนึ่งวิชาและช่วงบ่ายอีกหนึ่งวิชา ตอนนี้ก็กำลังอยู่ในช่วงพักเบรกของวิชาแรก เพราะความง่วงบวกกับอาการแฮงค์ก็เลยไม่มีใครลุกออกจากโต๊ะ ทุกคนพร้อมใจนอนแนบหน้าลงกับโต๊ะ ถึงจะไม่หลับทว่าก็ขอให้ได้พักสายตา ห้านาทีก็ยังดี
“เมื่อคืนใครจ่ายค่าเหล้า”
ก็อย่างที่รู้ว่าเมื่อคืนเธอเมาหนักมาก ก็เลยไม่รู้ว่าใครเป็นคนเคลียร์ค่าใช้จ่ายทั้งหมด ทว่าที่แน่ๆ เธียรไม่ใช่ล่ะหนึ่งเพราะมันกอดคอกันเมาไปพร้อมกับเธอ ส่วนอีกหนึ่งก็คือพอยต์
“ไม่ใช่มึง?” เฌอแตมปรือตาขึ้นมาตอบ และคำตอบนั้นก็ทำให้หนามเตยหรี่ตามอง ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ
“กูเมา” เหมือนหมาเลย
“แหะๆ กูก็เมา”
แคนดี้ส่ายหน้าเหนื่อยใจ คนหนึ่งเมาตอนห้าทุ่มสี่สิบห้าอีกคนเมาตอนห้าทุ่มห้าสิบ คงจะคุยกันรู้เรื่องอยู่หรอก
“ไอ้ฟืนไง เห็นมันเดินไปเคลียร์ที่แคชเชียร์”
หนามเตยละสายตาจากเฌอแตมไปที่แคนดี
