“หือ? ว่า?”
“พี่ปาล์มมารับมึงใช่ปะ กูกลับด้วยนะ” ส่วนแคนดี้เผ่นกลับตั้งแต่เธอเก็บของไม่เสร็จ แต่ก็โทษมันไม่ได้หรอก เพราะมันไม่รู้ว่าเธอจะขอกลับด้วย ก็คงคิดว่าเธอจะกลับกับฟืนเหมือนที่ผ่านมา
“อือ เอาดิ เดี๋ยวให้พี่ปาล์มแวะไปส่ง”
“เดี๋ยวกูไปส่ง”
คำพูดของฟืนทำให้หนามเตยหันไปมอง เป็นครั้งแรกที่เธอกับฟืนมองสบตากันในรอบห้าวัน สายตาของฟืนที่มองมาบอกความรู้สึกบางอย่างที่เธออ่านไม่ออก ทว่าที่แน่ๆไม่ใช่สายตานิ่งที่แฝงไปด้วยความรำคาญอย่างที่มันชอบมองเธอเหมือนที่ผ่านมา
อีกอย่างที่สังเกตเห็นคือฟืนแปลกตาไปมาก ใบหน้าหล่อคมที่เคยเกลี้ยงเกลากลับมีหนวดเคราเขียวครึมเป็นหนาม ผมที่เคยเซ็ตเป็นทรงก็ถูกปล่อยปละละเลย เธอไม่คิดว่าฟืนจะอยากเปลี่ยนตัวเองให้เป็นหนุ่มมาดเซอร์ ทว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องถาม
มันจะมีหนวดหรือไม่มี จะทำผมทรงไหนก็ไม่เกี่ยวกับเธอ
“ไม่ต้อง” หนามเตยพูดเสียงเรียบ ก่อนจะคว้าแขนเฌอแตมเ
