หนามเตยถอนหายออกมาเบาๆ นี่แหละฟืนตอนป่วย ปกติก็เป็นคนดื้ออยู่แล้ว ทว่าพอป่วยก็คือดับเบิลดื้อ
“ถ้าไม่ไปก็ไม่ต้องมาคุยกันอีก”
คนป่วยค่อยๆลืมตา มองหนามเตยด้วยสายตานิ่ง เปิดเปลือยทุกความรู้สึก “ถ้าไปเราจะกลับมาคุยกันเหมือนเดิมใช่ไหม ไม่สิ ถ้าไปหนามจะคบกับฟืนใช่ไหม”
พอป่วยล่ะหนามฟืนมาเชียว
แต่เธอชอบนะ อยากให้เรากลับไปเรียกขานกันด้วยชื่อเหมือนตอนเด็ก หรือตอนที่อยู่ต่อหน้าคนในครอบครัว ได้ยินแล้วหัวใจฟู
“ไม่เกี่ยว” มันไม่เกี่ยวจริงๆนะ เรื่องไปหาหมอกับเรื่องคบกันมันคนละเรื่อง จะเอามารวมกันได้ไง
“ทำไมจะไม่เกี่ยว หนามแม่งใจร้ายว่ะ”
“ถ้าหนามใจร้ายจริงก็ต้องไปคุยกับผู้ชายคนอื่นก่อนมะ แล้วค่อยกลับมาคบฟืน”
“บ้าสิ ถ้าจะทำแบบนั้นก็ปล่อยให้ฟืนตายแม่งตอนนี้เหอะ ไม่ต้องไปหาหมอให้ยุ่งยาก” พูดจบก็ขยับตัวหันหน้าหนีไปอีกฝั่งทันที
หนามเตยอมยิ้ม เกือบจะหัวเราะออกมา ยังดีที่ฮึบเอาไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้นคนป
