“กูจะไปซื้อกาแฟ ใครจะเอาไรก็พิมพ์มา”
เสียงกรานต์ที่พูดขึ้นทำให้หนามเตยรู้ตัว หันกลับมามองเพื่อนทั้งหกด้วยสีหน้าอายๆ “กูไปด้วย”
ไม่ได้อยากไปเหอะ แต่ถ้ายังนั่งอยู่ตรงนี้ต่อก็คงไม่พ้นถูกพวกมันมองด้วยสายตาล้อเลียนไม่เลิก ยังไงก็ขอหนีไปตั้งหลักก่อนแล้วกัน ส่วนตรงนี้ก็ปล่อยให้ฟืนจัดการต่อ สำหรับฟืนอะแซวไปเหอะ ยังไงก็ไม่มีผล
ทว่าหนามเตยคิดผิด เพราะทันทีที่เธอขยับตัวลุกขึ้นยืนฟืนก็ลุกตาม จนต้องหันไปถาม
“ฟืนจะไปด้วยเหรอ?”
“ครับ ไปด้วยกัน เดี๋ยวฟืนไปช่วยถือ”
“กาแฟสี่แก้วมันไม่หนักครับเพื่อนฟืน มึงไม่ไปช่วยถือไอ้กรานต์กับไอ้หนามสองคนพวกมันก็ถือมาได้” พอยต์แซว อยากจะแหม ทำมาเป็นบอกจะได้ช่วยถือ
แล้วไอ้เสียงสี่เสียงห้าอะคือไรก่อน มึงไม่ใช่ไอ้ฟืนที่กูรู้จัก
“เรื่องของกู เสือกไร” พูดจบฟืนก็โอบไหล่หนามเตยเดินออกจากม้านั่งทันที แต่ทว่าก็ไม่วายที่จะได้ยินเสียงแซวที่ดังรัวมาตามหลัง แทบจะแยกไม่ออกว่
