17.00 น.
เพราะคำพูดของปริญ ทำให้ดินแดนพาร่างกายโทรมๆ ของตัวเองออกจากห้องและมาอยู่ที่หน้าอพาทเม้นต์ของเจ้าเอย ตอนนี้ฟ้าใกล้มืด ผู้คนในซอยนี้ต่างเดินขวักไขว้แต่ไม่มีใครสังเกตเห็นร่างสูงที่ยืนแอบอยู่ข้างกำแพงตึกเก่าๆ ซึ่งกำลังรอใครบางคนอยู่ ดินแดนไม่รู้หรอกว่าเวลานี้เจ้าเอยกลับมาจากที่ทำงานหรือยัง เธออาจจะกลับมาก่อนหน้านี้แล้ว แต่เขาก็อยากยืนรออีกฝ่ายแบบนี้
.
.
.
ผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมงจนท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีดำสนิทชายหนุ่มก็ยังไม่เจอหน้าคนที่มารอ เขาหลุบสายตาลงมองพื้นดินอย่างว่างเปล่า หน้าอกข้างซ้ายปวดหนึบ ดินแดนค่อยๆ ทรุดร่างลงนั่งกับพื้นปูน สายตายังมองไปที่หน้าทางเข้าอพาทเม้นต์เรื่อยๆ แม้นัยน์ตาของเขาจะสิ้นความหวังลงแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ขอยอมแพ้
ดินแดนจะทำให้สุดความสามารถ แม้ผลลัพธ์จะเป็นอย่างไรก็ตาม อย่างน้อยเขาก็ได้พยายามเต็มที่แล้ว
.
.
.
20.50 น.
เกือบสี่ชั่วโมงที่ดินแดนมานั่งรอ
