“หมายความว่าไง”
เจ้าเอยขมวดคิ้วแน่น ใบหน้ามีความโมโหอย่างชัดเจน ยิ่งเห็นเป็นแบบนั้นดินแดนยิ่งสะใจ
“ไม่ให้กินไง หูหนวกหรือฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง”
“ก็คุณบอกว่าซักผ้าเสร็จจะให้กินข้าว!”
เธอหิวไส้จะขาดอยู่แล้ว ให้ตายเถอะ นี่เขาหลอกเธอตั้งแต่แรกเลยงั้นสินะ
“ไม่ได้บอกว่าให้กินมื้อนี้”
ดินแดนยักไหล่กวนประสาท เจ้าเอยเห็นแบบนั้นความโมโหก็เพิ่มเป็ทวีคูณ
เขาหลอกให้เธอทำทุกอย่าง สุดท้ายอาหารก็ไม่ตกถึงท้องสักมื้อ
“ได้! ถ้าฉันไม่ได้กิน คุณก็ไม่ได้กิน”
พูดจบ หญิงสาวก็หันไปคว่ำกะทะสปาเก็ตผัดขี้เมาลงซิงค์ล้างจานทันที ดินแดนเบิกตากว้างก่อนจะรีบลุกขึ้นไปประชิดตัวอีกฝ่ายเพื่อแย่งกระทะมา แต่ทว่าไม่ทันการ
สปาเก็ตตี้ที่ส่งกลิ่นหอมเมื่อครู่ ตอนนี้กองอยู่ในซิงค์กลายเป็นขยะเรียบร้อยแล้ว
“ทำบ้าอะไรของเธอหะ!!!”
ราวกับจุดชนวนให้ปีศาจร้ายเข้าสิงร่างสูง เขากระชากต้นแขนเรียวก่อนจะบีบจนเธอนิ่วใบหน้า ดินแด
