พวงดอกแก้วสูดลมหายใจเข้าปอดยาวแล้วระบายออกช้าๆ เรียกกำลังใจให้ตัวเอง ก้าวเท้าเดินตามแรงรั้งเบาๆของฐานทัพเข้าไปในงาน
ฐานทัพสวมชุดสูทสากล พวงดอกแก้วอยู่ในชุดราตรียาวสีไวน์แดงแบบปาดไหล่ แต่งโบช่วงเอวเน้นสัดส่วนเอวคอด มีเชือกผูกไขว้ด้านหลัง ชายกระโปรงยาวคลุมเท้า ซึ่งเมื่อทั้งสองย่างกรายเข้าไปในงาน ก็ทำให้สายตาหลายคู่จับจ้องมองมา จนคนที่ไม่เคยออกงานเกิดอาหารประหม่า หากมือที่แตะเบาๆบนหลังมือเธอ กลับทำให้หญิงสาวรู้สึกอบอุ่นใจและกล้าที่จะเดินเคียงข้างไปพร้อมกับเขา
ผู้คนมากหน้าหลายตาต่างเดินมาทักทายฐานทัพ และทุกครั้งสายตาของคนเหล่านั้นก็จะมองมาที่เธอแบบงงๆสงสัย พวงดอกแก้วเพียงแค่ยิ้มตอบตามารยาทเท่านั้น ไม่มีใครกล้าถามเขาว่าเธอคือใคร มาด้วยในฐานะอะไร คงเพราะใบหน้าที่เคร่งขรึมและสายตาดุของเขา จึงไม่มีใครกล้าที่จะเอ่ยปากถามในสิ่งที่สงสัยกัน
ความอึดอัดและรู้สึกว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ของตนทำให้พวงดอกแก้ว
