เหล่าคนงานในไร่ชาหลายสิบคนต่างช่วยกันยกข้าวของเครื่องใช้มากมายจากห้องพักของป้านวล เพื่อย้ายขึ้นไปบ้านใหญ่ของเจ้านาย เสียงซุบซิบมากมายดังขึ้นเมื่อได้รับคำสั่งจากเจ้าของไร่แบบนั้น
“อยู่ๆ พ่อเลี้ยงให้พวกเรามาขนของป้านวลทำไมวะ”
“นั่นสิ แถมยังขึ้นไปอยู่บนบ้านใหญ่ด้วยนะ”
“ฉันจะให้แม่ยายขึ้นไปอยู่บนบ้านใหญ่มันหนักหัวพวกแกมากเหรอถึงได้มาเสือกกันแบบนี้”
เสียงทรงอำนาจดังขึ้นจากพ่อเลี้ยงเจ้าของไร่ชา ทำเอาเหล่าลูกน้องชายวัยฉกรรจ์หนีกระเจิงแทบไม่ทัน แม้จะตกใจและงุนงงกับคำพูดเมื่อครู่ของเจ้านายแต่นาทีนี้ก็ไม่มีใครกล้าที่จะเปิดปากถามต่อ
“แหม เรียกแม่ยายเต็มปากเลยนะมึง”
ขุนพลยืนกอดอกจ้องมองพี่ชายฝาแฝดของตนเองที่ตื่นตั้งแต่เช้าเพื่อเรียกใช้คนงานในไร่ ก่อนจะเห็นใบหน้าหล่อบึ้งตึงขึ้นมาทันที
“อย่ามากวนประสาทแต่เช้าไอ้น้องเวร”
“หึ แม่ยายเขาอาจจะยอมรับแต่เมียนี่สิจะหายโกรธมึงหรือยัง”
“ไม่หายก็จับขึ้นง้
