"พี่เจ็ท โกรธ แพรหรือเปล่าคะ" เมื่อมาถึงที่บ้าน แพรพิมลไปยืนตรงหน้าจิณณะแล้วเงยหน้าขึ้นมาถามเขาด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ น้ำตาไหลเอ่อคลอเบ้าตาเธอเมื่อเห็นสายตาที่จิณณะมองมา หญิงสาวดูออกว่าเขากำลังโกรธและผิดหวังในตัวเธอเอามาก ๆ
"แพรรู้ว่าพินัยกรรมจะออกมาเป็นอย่างนี้ แต่แพรไม่ได้บอกพี่"
"แพรขอโทษค่ะ วันนั้นคุณปู่พี่ถามว่ายังคิดอยากจะเป็นเจ้าสาวพี่เจ็ทเหมือนตอนเป็นเด็กไหม แพรนึกว่าท่านพูดเล่นเลยตอบเอาใจท่านว่ายังอยากแต่งอยู่เพราะจะได้เป็นหลานสะใภ้ท่าน"
สีหน้าเหมือนจะร้องไห้เต็มแก่ของเธอทำให้เขาถอนหายใจ
"เอาเถอะ พี่จะไม่โกรธในเรื่องที่มันเกิดขึ้นและแก้ไขไม่ได้แล้วเพราะมันเสียเวลา"
"..."
"แพรไม่ต้องขอโทษพี่ แค่ทำตามที่เราเคยตกลงกันไว้ว่าเราจะทำลูกตามข้อตกลงของเราแล้วหย่ากันให้เร็วที่สุดก็พอ"
"ค่ะ" เธอรับปาก แต่แน่นอนว่ามันไม่ได้ตรงกับสิ่งที่อยู่ในใจแม้แต่น้อย
"พี่หวังว่าแพรจะเข้าใจว่า เราสองค
