"แพร แพรครับ" เสียงเรียกเบา ๆ ของคนตัวโตทำให้แพรพิมลเปิดเปลือกตาอันหนักอึ้งของตัวเองขึ้น
"พี่เจ็ท แพรลุกไม่ไหว"
"แพรไข้ขึ้น กินยาก่อน" เม็ดยาสีขาวเรียวรีถูกจ่อที่ปาก จากนั้นแก้วน้ำอุณหภูมิห้องก็ถูกยกมาให้ดื่ม ในยามที่กลืนน้ำลงคอนั้นเธอสัมผัสได้ถึงความเจ็บแปลบจนนิ่วหน้า อาการหวัดคงเล่นงานเธอแล้ว นอนน้อยเมื่อไหร่ตื่นมาได้เรื่องทุกทีเลยเชียว เฮ้อ...
แล้วจากนั้นผ้าเย็น ๆ ก็โปะลงบนหน้าผากของเธอก่อนที่มันจะถูกไล้บนดวงหน้านวล แล้วเลื่อนมาเช็ดย้อนรูขุมขนตามแขนขาข้อพับก็ถูกลดอุณหภูมิด้วยผ้าเย็นจัด ทุกครั้งที่เขาไล้ผ้าเย็น ๆ โดนผิวที่ปวดแปลบเพราะฤทธิ์ไข้แพรพิมลก็ครางในลำคอเบา ๆ พอเขาเช็ดตัวเธอไปไม่นานหญิงสาวก็เริ่มครั่นเนื้อครั่นตัวน้อยลง
ความทรงจำของเมื่อคืนที่ไหลเข้ามาในหัวทำให้เธอเริ่มตระหนักว่า ที่เจ็บคอนั้นเธอเจ็บเพราะครางอยู่ทั้งคืนหรือเพราะฤทธิ์ไข้กันแน่ แล้วที่จิณณะดูแลเธออย่างทะนุถนอมใ
