หย่าปล่อยให้รักหมดใจ

Prologue

"เจ๊ะ!" เสียงเรียกของเด็กวัยยังไม่เต็มสามขวบทำให้ขาที่กำลังก้าวเดินออกจากบ้านชะงัก

"เพชร ตื่นแล้วเหรอ" จิณณะหันไปเรียก 'น้องเพชร' ลูกสาวตัวน้อยที่วิ่งออกมาจากห้องเด็กอ่อน พอเห็นหน้าคุณพ่อเด็กน้อยก็ยิ้มกว้างโชว์ฟันกระต่ายสองซี่ ดวงตาคู่สวยเป็นรูปสระอิ บ่งบอกว่าแกมีความสุขสุด ๆ ที่ได้เจอหน้าเขา

เมื่อคืนจิณณะเข้าบ้านมาในตอนที่เด็กน้อยหลับ แล้วเมื่อต้องออกไปทำงานเขาก็เจอน้องเพชรออกมาวิ่งเล่นที่ห้องโถงพร้อมกับพี่เลี้ยงพอดี

วันนี้แม่น้องเพชรไม่ได้ตื่นมาดูแลลูกในตอนเช้า แต่เขาก็ต่อว่าผู้เป็นภรรยาไม่ได้สักครึ่งคำ เพราะเขาเองก็ไม่ค่อยมีเวลามาอยู่กับลูกนัก

โชคดี ที่ลูกยังจำหน้าเขาได้

"เจ๊ะ อุ้มมมมมมม" เจ้าตัวน้อยชูสองแขน ปลายเท้าอวบเขย่ง ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความสุข เจ้าตัวจะดีใจมากหากคนที่ตนชอบมาอุ้มแล้วพาเดินเล่น

จิณณะมองนาฬิกาแล้วรู้ว่าเขาคงมีเวลาไม่มากพอที่จะอุ้มน้องเพชร เพราะลองได้อุ้มแล้วเจ้าเด็กอวบจะเกาะไว้แน่นแล้วอ้อนให้พาเดินเล่นจนสมใจ ถึงจะยอมให้วาง

“เจ็ทต้องไปทำงาน” จิณณะย่อตัวลงแล้วบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน งานในวงการทำให้เขาไม่แทนตัวเองว่าพ่อเด็กหญิงเลยต้องเรียกเขาด้วยชื่อเล่น

เพราะคำว่าทำงานเป็นคำที่เด็กน้อยไม่ชอบ ดวงหน้าที่ยิ้มพราวจึงสลดลงทันตา สองแขนอวบที่ชูขึ้นร่วงผล็อยลง แววตาสดใสกลับหม่นหมองลงอย่างเห็นได้ชัด

“เจ๊ะม่ายทำงาน ม่ายด้ายหยอ” วันไหนที่ต้องไปทำงาน เจ็ทจะหายไปหลายวัน น้องเพชรต้องคอยนานมาก เจ็ทถึงจะกลับมา

"เจ็ทต้องทำงาน ไว้ตอนทำงานเสร็จเจ็ทจะเอาของเล่นมาให้นะ" เขาพยายามง้อ

"ม่ายเอาของเย่น จะให้เจ๊ะอุ้ม"

"อุ้มไม่ได้ แต่กอดได้" จิณณะดูนาฬิกาแล้วก็ยิ้มให้เด็กน้อย เขาวาดวงแขนกว้างไปโอบเจ้าตัวเล็กเข้ามากอดแล้วหอมแก้มอวบหลายครั้งติด จนเจ้าตัวหัวเราะคิก ๆ เพราะจั๊กจี้

"อ๊าย ช่วยย่วย ช่วยย่วย เจ๊ะแก้ง"

"ไม่แกล้งแล้ว" จิณณะถอยออกมาจ้องหน้าน้องเพชรยิ้ม ๆ "เป็นเด็กดีนะ เจ็ททำงานแล้วจะกลับมาอุ้ม"

"จีงน้าาาาาา" น้องเพชรเอียงคอถาม

"จริงงงง"

จิณณะกอดเด็กหญิงพร้อมกับรู้สึกผิดเล็กน้อยเพราะเขาสัญญาไว้แต่ก็ไม่ได้กลับมาอุ้มลูกทุกวันเหมือนที่เด็กน้อยร้องขอ

"จุ๊บ บ๊ายบายเจ็ทก่อนเร็ว"

เด็กน้อยทำตามที่เขาบอก ใบหน้าเล็กๆ เอียงมาจุ๊บแก้มจิณณะจนเสียงดังจ๊วบ

จิณณะให้แกหอมจนหนำใจแล้วก็หอมกลับรัว ๆ จนน้องเพชรเอียงคอหนีพร้อมกับเสียงหัวเราะ คิก ๆ เพราะจั๊กจี้ที่จิณณะแกล้งหอมแก้มยุ้ยหนัก ๆ

"เจ็ทต้องไปทำงานแล้ว เดี๋ยวจะสาย เพชรเป็นเด็กดีนะครับ" จิณณะเอ่ยลาอีกรอบก่อนจะเดินออกไปโดยไม่เหลียวหลังเพราะความรีบ

ในตอนที่คนตัวสูงลุกแล้วเดินออกไป เด็กหญิงยืนมองด้วยแววตาละห้อยจนสุดสายตา ถ้าเพียงแต่จิณณะจะหันหลังกลับมามอง เขาจะเห็นแววตาที่มองตามเขาอย่างเว้าวอนสองคู่

"เจ๊ะไม่ยักเพ้ะเหยอ เจ๊ะไม่เย่นกะเพ้ะเยย"

เด็กน้องเอียงคอถามพี่เลี้ยงเสียงหงอย คนเป็นแม่ที่ยืนอยู่ตรงบันไดรีบก้าวมาหาลูก

"น้องเพชรลูก เจ็ทรักน้องเพชรนะ แต่เจ็ทต้องทำงาน"

"จีงเหยอแม่แพ"

น้องเพชรถามด้วยแววตาที่ดูมีความหวัง

แพรพิมลอุ้มเด็กหญิงขึ้นมากอด

"จริงสิคะลูก"

คนเป็นแม่บอกเสียงไม่มั่นคงนัก เธอก้มลงหอมหัวเด็กน้อยเพื่อซ่อนแววตาที่ไม่แน่ใจในคำตอบ เพราะแพรพิมลเองก็เห็นว่าสิ่งที่จิณณะแสดงออกกับเธอและลูกนั้น มันห่างไกลคำว่ารักไปมากโข

คนเป็นภรรยาตีทะเบียนรู้ดีว่าวันนี้จิณณะไม่มีตารางงาน เขาไม่ได้ไปทำงานอย่างที่บอกลูกเอาไว้ แต่เขาคงไปหาใครอื่นที่เขาอยากเจอหน้ามากกว่าเธอกับลูก...

ลำพังตัวเธอเองไม่ได้รับความรักจากเขา มันก็ไม่เป็นไร แต่การที่ปล่อยให้ลูกต้องเฝ้ารอความรักจากเขาแบบนี้ เธอไม่อยากให้มันเกิด

หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แววตาของเธอแน่วแน่ ร่างน้อยบอบบางในอ้อมกอดทำให้เธอเข้มแข็ง เธอจะปกป้องหัวใจและความรู้สึกของลูกน้อยด้วยสองมือของเธอเอง

แพรต้องการหย่าค่ะ

แพรพิมลส่งข้อความหาจิณณะ เธอตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ยื้อเขาอีกต่อไป...