"แพรขอโทษที่ทำให้ทุกคนต้องเป็นห่วงนะคะ" แพรพิมลมองย่าเพตรา หัสดิน เจนจิรา และปู่พจน์ด้วยแววตาขอโทษขอโพย เธอรู้สึกผิดที่เป็นคนอายุน้อยที่ทำให้คนหัวหงอกเป็นห่วง
ตอนนี้เธอแอดมิทที่โรงพยาบาลเพราะแพทย์สงสัยว่าเธอมีอาการครรภ์เป็นพิษ ระหว่างที่รอผลตรวจผู้ใหญ่ก็เข้ามาเยี่ยมเธอด้วยสีหน้าเป็นกังวลจนเธอต้องขอโทษ
"ไม่ใช่ความผิดหนูสักหน่อย แล้วก็เป็นปกติที่ปู่ต้องห่วงหนู ต่อให้หนูไม่ท้องปู่ก็ห่วงอยู่ดี" ปู่พจน์เอ่ยพลางลูบศีรษะหลานสาว
"แพรรู้ว่าท้องแต่ชะล่าใจว่าเคยท้องแล้ว เลยไม่ค่อยระวัง เลยมีปัญหา"
"ไม่เป็นไร ตอนนี้มีอาการเล็ก ๆ น้อย ๆ เตือนมา จะได้ระวัง ช่วงนี้คงต้องงดอุ้มน้องเพชรไปก่อน เดี๋ยวจะส่งคนไปผลัดกันอุ้ม น้องเพชรจะได้ไม่งอแงให้แม่อุ้ม"
หญิงสาวยิ้มเมื่อนึกถึงลูกน้อย เด็กน้อยชอบขอให้อุ้ม ตั้งแต่รู้ว่าเธอตั้งครรภ์พ่อของแกรับหน้าที่นั้นเป็นหลัก แต่ในช่วงสามเดือนแรกของการตั้งครรภ์เธอมักจะอุ้
