"แม่แพร ไปดู เจ็ทตัวนิ่ง ๆ เจ็ทตายแล้วแน่เลย"
น้องเพชรวิ่งมาจากห้องนั่งเล่นเข้ามาตามมารดาที่ห้องนอนชั้นล่าง ประโยคของเจ้าตัวทำให้แพรพิมลที่นั่งแพ็กกระเป๋าเดินทางอยู่ต้องลุกออกไปดูแล้วพบว่าคนตัวโตนั่งเอนหลังอยู่บนโซฟาแล้วมีแผ่นเจลเย็นประคบแก้ปวดไมเกรนโปะบนหน้า
ช่วงเย็นจิระและเมษารินพาน้องเพชรมาส่งที่บ้านได้ไม่ถึงยี่สิบนาทีรถของจิณณะก็เข้ามาจอดเทียบหน้าบ้าน แพรพิมลชินกับความเช้าถึงเย็นถึงของเขาแล้ว พอเห็นสีหน้าเขาหงอยเป็นปกติเหมือนกับทุกวันที่ผ่านมาเลยบอกให้เขาเล่นกับลูก ส่วนเธอนั้นต้องไปเก็บของและไหมก็กำลังเตรียมมื้อเย็น แต่วันนี้ดูเหมือนเขาจะปวดไมเกรน
"พี่เจ็ท โอเคไหมคะ"
"อืม พี่ไปงานเย็นเจอแสงแฟลชเยอะเลยปวดเบ้าตา" เขาบอกโดยไม่ได้ยกแผ่นเจลเย็นออก
"อ้าววว เจ็ทยังไม่ตายเหรอ"
"ใจร้ายยย อยากให้เจ็ทตายเหรอน้องเพชร" เสียงคนเป็นพ่อถามอย่างน้อยอกน้อยใจ แต่ไม่ได้โกรธจริงจังเพราะความตายสำหรับเ
